Ο Πάρις στη Κουζίνα

Χιονίζει στάχτες και πολτός

εντός μου οι χαλασμένοι.
Βράζει στο τσαγερό λωτός
κι από θυμό η Ελένη.

Χρόνια και χρόνια στο κλουβί,

λαλούσ΄ ένα πουλάκι.
Τώρα τεφροί, τώρα βουβοί,
κερνιόμαστε φαρμάκι.

Μισό καρβέλι και κρασί,

στο πάγκο της κουζίνας:
«Να ζει κανείς ή να μη ζει,
τέτοιους καιρούς της χήνας;»

Γυρίζει βλέμμα σκοτεινό,

της Μέδουσας λεπίδι:
«Ότι κι αν ζήσαμε φθηνό,
στρωμένο πριονίδι».

Χιονίζει στάχτες την αυγή

και πούλβερη το δείλι.
Εγώ, του Edvard Munch «Κραυγή»,
του Critz αυτή κοχύλι.

 

 

Παίγνια Φωτός

 

Τα σπλάχνα μου φωτίζω
με δανεικό φακό,
Σκοτάδι στο Τρεβίζο,
καπνιά στο Μονακό.

Ισχνές οι δυο μου στήλες,

λαμπτήρα δεν βαστούν.
Μια πίσσα στις Αντίλλες,
μαυρίλα στο Χαρτούμ.

Σπηλιά, βαθύ χαντάκι,

Καβαφικά  κεριά.
Μαβί στο Ναγκασάκι,
σιμούν στην Ικαριά.

Φωτόνια τον φταίχτη,

μπουκώνω με δαυλί.
Λυκόφως στην Ουτρέχτη,
αχάτης στο Μπαλί.

 

Τα Κομμάτια

 

Κομμάτια στους καθρέφτες
η σάρκα, η ψυχή.
Στους ουρανούς τρείς κλέφτες
κι ελπίδα πρόστυχη.

Παντέρημα τα σπίτια,

βραδιά Πρωτοχρονιάς,
θυμίζουν σάπια δίχτυα
κι αγκάθια μιας ροδιάς.

Τι θέλω το λιβάνι;

Που να προσευχηθώ;
Το ζώο σαν πεθάνει,
γραμμή για τον βυθό.

Κομμάτια ώτα, μύτες

και μήλο του Αδάμ.
Καρδιά, ελπίδες ρίχτες,
στις σιδεριές του τραμ.

 

Τα χέρια θα σηκώσω

Τα χέρια θα σηκώσω,

προς τ΄άστρα τα μουγκά.
Τη μάνα λέγαν Φρόσω,
τον κύρη μου Λουκά.

Και πριν να ξημερώσει,

ο Θίασος πριν βγει,
του Πικραδάμ  η βρώση,
για με του Μουνκ «Κραυγή».

Αϊ τι να πω στη μοίρα,

σα σέρνω τον χορό;
«Το σώμα σκέτη φύρα,
ψυχή απ΄το σωρό».

Τα χέρια θα σηκώσω,

ζεϊμπέκικο βαρύ.
ότι είχα για να δώσω,
ο λάκκος ας χαρεί.

Ο Μπάρμπα- Αλέκος

 

Σ΄υπόγεια ταβέρνα,
καρντάσια τραγουδούν
ρεμπέτικα. Τη σμέρνα,
στιχάκια πολεμούν.

Του Μετς φτωχοδιαβόλοι,

μαζεύονται ξανά,
να βρουν αραξοβόλι
και γάμο της Κανά.

Στασίδι κι αποκούμπι

κρασάκι θολερό.
Δεν μπαίνουν σε καλούπι.
Κεφάλι τους, ξερό.

Κι ο κάπελας στο γκάζι,

τετζέρια πολεμά,
με Παναγιές τα βάζει
κι απέ πατερημά.

Ανάμεσα τους στέκω,

λουκέτο στη λαλιά.
Με ξέρουν Μπάρμπα-Αλέκο
από Αστροπαλιά.

 

Του Πύργου

 

Του Πύργου θα πυρώσουν τα μεριά,

μια νύχτα που τ΄αστέρι γελασμένο
από Νοεμβριανή καλοκαιριά,
τον σκύλο θα γυρεύει τον δαρμένο

που ΄χει το νου στις σούρες. (Βιβλική

κατάρα, δεκατρείς μετά την Πέμπτη).
Εκεί κουτσό σκαμνί, εκεί συκή,
σχοινί εκεί και θραύση του καθρέπτη.

Ο Θάνατος θα έχει νικηθεί

με νίτρο, μπαταρία, γλυκερίνη.
Της γέννας ο χρησμός έτσι λυθεί,
τον τρόπο βρίσκει σώματα να γδύνει.

Του Πύργου θα πυρώσουν σιδεριές

υψώνοντας ψυχές σε τόπο στείρο.
Κατάφορτες στην Πνύκα οι ελιές,
που τ΄αληθές θα νοιώσουν ground zero.

 

Προτροπές

Την Όλυνθο γκρεμίστε με μπουλντόζα,

τις μνήμες παραχώστε με μπετό

και καθ΄αυγή σαν είναι βολετό,
μια selfie κυνική μ΄ολίγη πόζα.

Να ΄χουν να σας θυμούνται οι αιώνες,

επίγονοι ν΄ανάβουνε κερί,

σε μπαρ, σε ψησταριές, σε ουζερί,
που ρίξατε κολόνες στις κολόνες.

Ωτιά όλο κερί στις νουθεσίες.

(Τα λόγια του ανέμου, περιττά).
Τώρα Θεσμοί τυραννικοί, Δ.Ν.Τ
και «Φάρος» για μοντέρνους Τειρεσίες.

Την Κόρινθο λιανίστε. Την Αθήνα

πετάχτε την σα λέσι στο Σχιστό.
Τον νου σας στη γαστέρα, στο μισθό
και στον «Γρηγόρη» πριν την Ελευσίνα.

 

Γερνάς Ελλάς

 

Γερνάς, με την ανάσα των προσφύγων
στο σβέρκο σου. Προς θάνατον ορμή
κατέχει σε. Δες πύον στη τομή,
που χάραξε ο Άρτιος και Λήγων;

Αστήρ εξαντλημένος σε προδίδει,

σα παίρνεις βακτηρία και πατείς,
Κηδαθηναίων βράδυ Κυριακής,
φορώντας από νίκελ  δαχτυλίδι.

Γερνάς και τ΄ασβεστώματα των τοίχων

μαδάνε φως: «Σιγά μην και κλαφτώ;
Ήταν κισμέτ μαθές να φαγωθώ,
από λυκοαγέλη τυμβωρύχων»,

φωνείς μα ερημιά σε ζαντουχώνει,

λαλείς μα του Ζακχαίου το δεντρί,
βυθίζει μες στο αίμα σου κεντρί,
και που Ελένη, που και Περσεφόνη;

 

Έκθεση Ζωγραφικής

Ανάμεσα ρολόγι και κρεβάτι,
ο Munch αγκομαχάει σοβαρός.
Χλωμιάζει κι όλο φθείρεται το φως,
μαζί μ΄αυτό  κι η κάθε μου απάτη.

Στα δώματα κοράκια πεινασμένα,

ραμφίζουν το συκώτι της σιωπής.
Βαρύς ανεμιστήρας οροφής,
τα χρόνια στροβιλίζει τα χαμένα

κι ότι θαρρούσα μόνιμο, Τι στείρα

χωράφια; Πόσα δύσπεπτα  χωριά;
«Funeral Blues» μισή παρηγοριά,
άλλη μισή σονέτα του Φιλύρα.

Ανάμεσα σε πέτρες και γιοφύρια,

εγώ τούτης της Πλάσης  η  «Κραυγή» .
Μα έρχεται, ζυγώνει χαραυγή,
να ρέψουν των τρελών τα πανηγύρια.

 

 

Ψηλά σηκώστε μάστορες τη σκέπη

Ψηλά σηκώστε μάστορες τη σκέπη,
καντάρια δώστε πίκρα του Μαυσώλου
κι απάνω στη λευκότητα του θόλου,
καθείς τ΄ονοματάκι μου ας βλέπει,

μέσα σε μια κορνίζα κλασικούρα

με γράμματα φαρδιά πλατιά στρωμένα.
Της κρύπτης τα πορτιά μανταλωμένα,
μη τύχει κάνα κουτσαβάκι σούρα,

τη μύτη μου και σπάσει σα μολύβι

για πλάκα η σκοπίμως. Πάρτε μέτρα,
βολέψτε όπως κι όπως και μια χέστρα.
(Να χω στον τάφο μου w-c με θλίβει,

μα εν ανάγκη όλα τα υπομένω).

Μέλημα πρώτο επισκεψιμότης.
Δημότης μια ζωή Αλωπεκιώτης,
τιμή σας κάμω γύφτοι που πεθαίνω.

Ψηλά σηκώστε μάστορες τη σκέπη.

Γιατάκι δικαιούται και η χήρα.
Σε λίγο που η πένα, που η λύρα;
Καιρός για Μπάρμπα Μπεν, ουρί, σαλέπι.