Μεσάνυχτα

 

Μεσάνυχτα. Θαμπό

της Πόλης το καντήλι.

Αβάσταχτο κονδύλι

οι στίχοι του Ρεμπώ.

 

Μεσάνυχτα ριγώ

στου Δαίμονα το χάδι.

Τη Μούσα μου, βουρκάδι

δίχως ντροπές τρυγώ.

 

Κορμιά εφηβικά,

ερώτων υλικά,

έρχονται-άκου καλπασμό-να με θερίσουν.

Πικρή ανατολή,

χαριστική βολή

μου δίνει πριν οι νεκροθάφτες να με γδύσουν.

 

Με ζέση θα στραφούν,

οι Δικαστές να κρίνουν.

Βαριά ποτά θα πίνουν,

καμιόνια θα οδηγούν.

 

Μεσάνυχτα θα πουν,

τον πιο πικρό τους λόγο.

Στης Κόλασης το λόγγο,

μαχαίρια θε να βγουν.