Σαν ακροβάτης

 

Σαν ακροβάτης δίχως δίχτυ ασφαλείας,

παίζω κι απόψε με τ΄απόλυτο κενό.

Στου φθινοπώρου το γκισέ, είμαι ταμίας

κι ελιά κομμένη στου σπιτιού σου το στενό.

 

Άστεγη πίκρα με τον μπόγο ανά χείρας,

τους δρόμους παίρνει ξημερώματα σωστά,

χνάρι αφήνοντας μπουκάλια άδεια μπύρας,

για να πληρώνει του θανάτου ποσοστά.

 

Πέτρινες ράγες, σωθικά σακατεμένα

στη καταβόθρα του μετρό και στους σταθμούς.

Ποιος θα γυρίσει να με ψάξει τώρα εμένα,

μέσα στους λήγοντες του Κρατικού λαχνούς;

 

Γερά κρατώ ο φτωχός το όπλο παραπόδας

πριν σε προβάλλω στις οθόνες του μυαλού.

Λασκαρισμένο είμαι μπουλόνι κάποιας ρόδας

κι ένα ταξίδι μόλις κίνησα για αλλού.