Σύγκρουση

 

Ξημέρωσε η μέρα των πτωμάτων.

Πώς γρήγορα απέρασε ο καιρός;

Αέρας πνέει κίβδηλος, ξερός

Μέσα στον τάφο του γυρίζει ο Πλάτων.

 

Λησμόνησε ποια ήταν η Αθήνα,

Το Δάσκαλο γνωρίζει εξ΄ακοής.

Στη σαρκοφάγο πένεται χωρίς

Δραχμή να ξεγελάσει του τη πείνα.

 

Σαν τι να ελπίζει κι όλο μουρμουράει;

Στις όχθες περπατά του Ιλισού,

<<Δούλος σου στέκω Κύριε Ιησού…>>

Κι όλο τη πόρτα του με βία βαράει.

 

Μα δεν θα ανοίξει Αυτός και για κανένα

Τον κόσμο έχει χωρίσει πια στα δυό.

Τα κανε ρόιδο, λίμπα, ρημαδιό,

Των οματιών του πήρε για τα ξένα.

 

Κι έτσι απομένει ο Πλάτωνας στο χώμα

Κόκαλα μαύρα, πνεύμα δανεικό.

Δεν δείχνει φόβο μήτε πανικό

Στο φίδι που αναπαύεται στη βρώμα.