Μεγαλοβδόμαδο

Οι  μέρες θα ψοφήσουν  μ΄ένα βόμβο,
σα μύγες που τις βρήκε ο βοριάς,
απάνω στης αγάπης μου τον θρόμβο,
τα σάκχαρα να γλύφουν της σκουριάς.

Κι εγώ κερί κυλλού Επιταφίου,
με φως καθώς μιας γέννησης λιτό,
τους κώδικες θα κάψω του Νυμφίου,
τον θάνατο βαπτίζοντας Χριστό.

Ομολογία

Γεράκος, κουτσάφτης, σκαμμένος σα βράχος,
βοσκώ στο Μπραχάμι με τ΄όνομα Μάλχος.
Ποιος Πέτρος; Κυρά μου, γαμώ της την ζήλεια,
τ΄ωτί πετυχάει, αντίς για φαμίλια…

Καλημέρα

Σαν συντυχαίνω άνθρωπο,

να λέγει καλημέρα,

κάτι εντός μου με καλεί, 

να πιάσω τη  μαδέρα.

Κακή τη μέρα και ψυχρή,

την θέλω και μου κάνει,

σ΄αυτό τον θάλαμο τρελών,

σ΄αυτήν εδώ τη στάνη,

που μίγδην περιφέρονται,

καθημερνές και σχόλες,

ρινόκεροι και στιχουργοί,

Τατιάνες κουτσομπόλες.

Κι όταν η ώρα η στραβή,

με βρει και με καρφώσει,

θα βγάλω γλώσσα του Θεού:

«Μπόση, τα ΄χεις σκατώσει!»

ΚΗΔΕΙΕΣ ΚΗΔΕΙΕΣ ΚΗΔΕΙΕΣ

Μια Κυριακή μασχάλωσα,
βαρβάτη ΄φημερίδα
και γύρισα τσαρδάκι μου,
που ΄βραζε μπάμπω γίδα.

Στο μπαλκονάκι άραξα,
έβαλα και Νταλάρα
σ΄ένα μικρό ραδιόφωνο.
«Γεια σου Γιωργή φωνάρα!»

Και τσιγαράκι άναψα…
«Κερά, ταχιά τον σκέτο,
να μη σε πάρει ο διάβολος,
μ΄όλο του το μπαλέτο!»

Ανοίγοντας «Κοινωνικά»
που γράφουν τις ζημίες,
επίθετο και όνομα,
δικό μου στις ΚΗΔΕΙΕΣ.

«Κοίτα να δεις που πέθανα,
τρελοκαμπέρω», είπα,
«και δεν το πήρα μυρουδιά…
Πάγω ντουγρού για τρύπα».

Κι αυτή σα ζο μουγκρίζοντας:
«Τι μου  ‘καμες αλί μου;
Αυτά τα λένε πιο νωρίς,
να βάψω το μαλλί μου…»

Ο Περιπτεράς

Ο θάνατος που καρτεράς,
με τραμ θα ΄ρθει στις έξη.
Το ξέρει κι ο περιπτεράς…
Μούγκα, δε κρένει λέξη,

τι  σε ζηλεύει ζωντανό,

χαλάς βλέπεις την πιάτσα.
Εσύ να ζέχνεις Ουρανό,
κι αυτός τυρί- μπουγάτσα.

Χρόνους πενήντα το ταφί,
ξεκούκιζες μπεγλέρι,
μα ήρθε ώρα που καρφί,
θα λάβεις απ΄το χέρι,

του Νεκρωτή και μόνος σου,
την κάσα θ΄ασφαλίσεις.
Περιπτερά πικρόγλωσσου,
δεν επιτρέπεις κρίσεις.

Ο θάνατος που καρτεράς,
στριφτό θα σου γυρέψει.
Το ξέρει κι ο περιπτεράς,
μ΄αυτός δε θα φιλέψει.

Ο Θεριστής

Σαν εγερθεί ο Θεριστής,
απ΄την μεγάλη πλήξη,
στις πίσσες μιας στροφής κλειστής,
δρεπάνι του θα σφίξει,

και το κεφάλι τ΄ακριβό,
που στόλιζες στεφάνια,
(στο λέγω, δεν χρονοτριβώ),
θα χάσει τη ζωντάνια.

Βάστα την καρδιά στη θέση,
λόγο μην και του ζητήσεις,
μοίρα του να σε πονέσει,
μοίρα σου να γονατίσεις.

Σαν εγερθεί ο Νεκρωτής,
με το βαρύ του τέμπο,
της σαρκοσιάς σου της τρωτής,
θα δώσει ένα πλασέμπο,

πήχτρα στιχάκια γλυκερά,
πολλά στρογγυλεμένα.
«Βάλε θνητέ χρυσά φτερά,
και βρες καινούργια γέννα».

Ο Γραφιάς

Βάσανο μέγα ο γραφιάς,
σεκλέτι που δεν φθίνει,
μες στην καρδιά του χώρεσε.
Παν έργον Χρόνος  φτύνει,

και να φτουράει τίποτα…
Φθορά η μόνη αξία.
«Απ΄το να ευτελίζομαι,
κάλλιο στην απραξία»,

λέγει και κλαίει σα παιδί,
που δώρο ξετυλίγει:
«Μπαμπά μου κοίτα ο  Φασουλής,
σε τρεις μεριές ανοίγει!»

Η Κλειδαρότρυπα

Σκύβω στη κλειδαρότρυπα του Σύμπαντος να ιδώ,
για ποιόν τις μάρκες μου Θεό ποντάρω στο τραπέζι,
σαρκάζοντας: « Λυκόσκυλα σαν θέτε οπαδό,

εκτός από Παράδεισο ξερνάτε μου τι παίζει;

Ξύπνιο το παραμύθι σας, λαμπρό το σκηνικό,
παντού αγγέλοι χάρτινοι με χωνεμένα κέντρα,
μα τέλος το γυρίζετε ξανά στον ποινικό
τον κώδικα, και παίρνετε πάσα πνοή με πέτρα.

Εγώ να πέσω θύμα σας;  Δεν σφάξανε… Αρκεί
το πνεύμα μου να κρατηθεί γερά πάνω στο βράχο,
γιομάτο περιφρόνηση για μεταφυσική,
και κάθε Προφητόμαγκα που κάνει τον διδάχο».

Σκύβω στην κλειδαρότρυπα με πένσα και σφυρί,
πορτάρες δεν με σκιάζουνε, ληστής κι ομπρός βαδίζω.
Παγίδες γύρω  ξύλινες, καμμένο το τυρί,
πλην πόντικας να μην φανώ μες στη ζωή φροντίζω.

Η Ρήση

«Σαν λουλουδιών ευωδία,
τους νευρώνες σου
αναστατώνει
με την αψάδα της,
μην τον Ανθόκηπο γυρεύεις,
μα την Κηδεία.
Απ΄το χειρότερο
να ξεκινάς
ενδεχόμενο…»
Αχ της Αστυνομίας
σοφέ μου
Ταξίαρχε!
Πόσες αλήθεια
σου οφείλω
Κηδείες;

Ξαφνική Αναχώρηση

Πως μου ΄ρθε και σταμάτησα ταξί μια Κυριακή,
με οδηγό που τα φτερά τα είχε διπλωμένα.
«Τράβα για πάνω γρήγορα σπορά Οβριακή,
και μην ρωτάς πολλά γιατί, σου τα ‘χω φυλαγμένα.

Το ψέμα μ΄όπλο Κυνικούς πολέμησα γερά,
φως ιλαρό να δασωθούν οροσειρές μητρώων,
μα Κύριος σου και Θεός ως Boltzmann σταθερά,
προσπάθειες μου φρόντιζε να μοιάζουν με των Τρώων».

«Να μην τα βάζεις μ΄άσχετους. Ο ρόλος ταξιτζή
μου δόθηκε και κείμενο ότι θα ξεστομίσω,
πλην άραξε στη θέση σου της Βρέστης καυγατζή,
τι δεν αργώ τα γονικά τα σα να σοδομίσω.

Εκεί που πάγεις τήραξε με άλλους ψιττακούς,
ελέησον και δόξα σοι να ψάλλεις όλη μέρα.
Αφού Γραικέ δεν θέλησες τυφλά να υπακούς
στο βίο σου, εν τη Σιών σε καρτερεί γαλέρα».

ΧΟΡΙΟΝ ΜΑΝΙΑΚΙ

Εδώ ας σταθώ,
στο ξάγναντο,
με πόδι να τρέμει,
και στόμα μπουκωμένο προσευχές
παιδί που τραύλιζα,
πριν της Σαρακοστής τον ανήσυχο ύπνο.
Στραβαραπάδες γύρα παντού,
πιότεροι μέσα μου,
τα τουμπερλέκια τους βαρούν μανιασμένα,
για γιουρούσι
αφιονισμένοι γενικό.
Δίχως καρυόφιλο εγώ,
δίχως φάσγανο,
με τον Νικήτα
και τον κουμπάρο του τον Κεφάλα,
στους Αη-Λιάδες ‘ κονίσματα,
μιαν ξασπρισμένη από τους ήλιους
πινακίδα διαβάζω,
και δεν πιστεύω στα ματάκια μου.
ΚΑΛΟΣ ΙΛΘΑΤΑΙ
ΧΟΡΙΟΝ ΜΑΝΙΑΚΙ
Για μια τέτοιαν
ανορθόγραφη πατρίδα,
ποιος τη σήμερον χάνεται;
Πιλάλα το λοιπόν…
Αύριο μούχρωμα,
μες στ΄Ανάπλι, 
κρασί θε να πίνω!

Αργίες

Ο θάνατος λιμνάζει στις αργίες,
στην πρώτη Καλαντάρη, Πασχαλιά,
γι΄ αυτό και αναβάλλονται οι κηδείες,
γι΄αυτό κι οι αποθαμένοι σα ζαλιά,

φορτίο που δεν ξέρεις τι να κάμεις.
(Οι τάφοι σεκλετίζονται ταπί).
Τ΄αδίκου βασανίζεται ο Αδάμης,
μα βρίσκεται Θεός για να ντραπεί;

Το ξέρω, θα πεθάνω τέτοια μέρα…
Κασάτος τελευταίο ασπασμό,
απ΄την χρυσή μου θα δεχτώ την βέρα
και κατευόδιο: «Βγάλε τον σκασμό!»

Ανθρωποφάγος

 
«Δώκε μου να φάγω κρέας
ανθρωπινό…»
Η μάνα μου εν τω μεταξύ,
να με ταγίζει επέμενε
κάτι μοσχαράκια κοκκινιστά,
κάτι  αρνάκια
οπτά του γάλακτος,
κάτι  κοτόπουλα τηγανιτά,
ενίοτε και κανά κουνέλι στιφάδο.
Μεγάλωσα το λοιπόν,
δίχως τη σάρκα να γευτώ
την ανθρώπινη,
και θα ΄ταν κρίμα συλλογίζομαι,
μπρος να την βάλω τώρα
στα γεράματα.
Όχι ό,τι δεν την ορέγομαι ακόμη,
μα όπως λέγει
κι ο φίλος μου ο Λεφτεράκης,
στομάχι αυτό το κρέας θέλει ατσάλινο,
που πια μάλλον εξέλιπεν…

«Το Κλειδί»

Α ρε πατέρα!
Με παρρησία θα σε ρωτήσω  
κι ας παρεξηγηθείς,
εκεί στον Άλλο Κόσμο που βρίσκεσαι…
Πως και δε φρόντισες,
ένα «Κλειδί» απ΄της γειτονιάς το σκατοπερίπτερο
να ΄κονομηθείς;
Ντράπηκες τάχα να το γυρέψεις,
γιά τα βερεσέδια στον κυρ-Τάσο τον σπιούνο,
είχαν πιάσει τόσο ταβάνι;
Και εν κατακλείδι,
τον κόπο άξιζε
για ένα  «Κλειδί» που απέφυγες κάποτε,
χρόνους εξήντα παρά κάτι 
ξεκλείδωτος να μένω,
στου θανάτου του μπουκαδόρου
τις λεηλασίες;
Α ρε πατέρα!

Η Διαφορά μας

Όμοια με σένα,
χρόνους εξήντα πάνω –κάτω μετρώ.
Αδελφικές οι θωριές μας,
οι γλώσσες μας δίδυμες.
Μόνη μας διαφορά στέκει,
ό,τι ελόγου μου σε τέτοιαν ηλικία,
σώμα και ψυχή στις Πύλες τις Θερμές αφήκα
Βάρβαρο πολεμώντας,
ενώ εσύ,
έτη δεκαπέντε συναπτά τώρα,
του υπολογιστήρα τον πόντικα κινείς,
γυρεύοντας στη φωτεινή οθόνη,
τις ημερομηνίες καταβολής,
Κύριας και Επικουρικής.

Ο Νεκροθάπτης μου

«Τι θα γένει με σένανε κνώδαλο; Νισάφι»,
έφτυσε ο νεκροθάφτης εκνευρισμένος σφόδρα.
«Έχω κι άλλους στη σειρά για φύτεμα».
«Μα βρίσκομαι ακόμη εν ζωή»,
κατάφερα να ψελλίσω,
μην μπορώντας να πιστέψω το κακό
που πάγαινε να μ΄εύρει.
«Και είναι λόγος αυτός, άθαφτος να στέκεις;».
Τόσο συντριπτικό βρήκα το επιχείρημα του,
που στη στιγμή
λέφτερο τον άφησα,
την πρώτη να μου ρίξει  φτυαριά…

Επί ματαίω, ουδέν

Πάντα εκεί,
καρφωμένο στη θέση του,
το μικρό παραθαλάσσιο νεκροταφείο,
μοσχοβολούσε νεωγνών θάλαμο
κι ανάσα κόρης σε οργασμό.
«Αν αυτό είναι ο θάνατος» αναρωτήθηκα,
«τι στο διάβολο χρόνους εξήντα
χαλάλησα φεύγοντας τον;»
Για ν΄αποκριθεί το πιο ψηλό απ΄τα  κυπαρίσσια,
σ΄ένα τόνο λιγουλάκι απότομο:
«Επί ματαίω, ουδέν».

Ο Διδάσκαλος

Σαν ένας  ακόμα «Ιούδας» το σύσσημον δίδει,
λέγοντας μου το «Χαίρε Ραββί»,
το ανθρωπάκι εντός  αγάλλεται,
που συνεχίζει να θεωρείται  Διδάσκαλος,
έστω κι από «Ιούδες».