ΧΟΡΙΟΝ ΜΑΝΙΑΚΙ

Εδώ ας σταθώ,
στο ξάγναντο,
με πόδι να τρέμει,
και στόμα μπουκωμένο προσευχές
παιδί που τραύλιζα,
πριν της Σαρακοστής τον ανήσυχο ύπνο.
Στραβαραπάδες γύρα παντού,
πιότεροι μέσα μου,
τα τουμπερλέκια τους βαρούν μανιασμένα,
για γιουρούσι
αφιονισμένοι γενικό.
Δίχως καρυόφιλο εγώ,
δίχως φάσγανο,
με τον Νικήτα
και τον κουμπάρο του τον Κεφάλα,
στους Αη-Λιάδες ‘ κονίσματα,
μιαν ξασπρισμένη από τους ήλιους
πινακίδα διαβάζω,
και δεν πιστεύω στα ματάκια μου.
ΚΑΛΟΣ ΙΛΘΑΤΑΙ
ΧΟΡΙΟΝ ΜΑΝΙΑΚΙ
Για μια τέτοιαν
ανορθόγραφη πατρίδα,
ποιος τη σήμερον χάνεται;
Πιλάλα το λοιπόν…
Αύριο μούχρωμα,
μες στ΄Ανάπλι, 
κρασί θε να πίνω!