Ναύτες 

Στα λιμάνια βρήκαμε

κύματα κι αντάρα,

ξάφνου αντραλιστήκαμε,

με σβυστά φουγάρα.

Πτοημένοι, φρόνιμοι,

η ουρά στα σκέλια,

σπίτι μας ανώνυμοι

τρέξαμε... Τι γέλια

καλοπαίδια μπήξανε

στις απάνω ρούγες

και λεμόνια ρίχνανε;

Κάτω απ΄τις φτερούγες,

κρύψαμε το όνειρο

για μακρύ ταξίδι.

Τώρα ρακοπότηρο,

μόνο μας παιχνίδι.

Θλιβερή των ναυτών η μοίρα

στα γλυκά νερά,

για συγχώριο τους τσιτσιμπίρα,

κόλυβα ξερά...

 Ένας αγέρας

Ένας αγέρας σάπιος με φυσά,

με σέρνει απ΄τη μύτη με τραβάει,

σε πλάση χορτασμένη λιγοψύχισμα

και θάνατο που στίγματα κεντάει.

Κι εγώ δειλά ρωτώ τον Άγνωστο Θεό,

ποιός ήμουν πριν μου δώκουν τ΄όνομα μου;

Γελάει ο Γκοντό: - Δε βλέπεις τον γκρεμό;

Σα πως να ονομασθείς σπυρί της άμμου;

Ένας αγέρας μπάτης με κλωτσά

στα πισινά γυρεύοντας αιτία,

τον λόγο να ζητήσω δίχως φρόνηση

και χέρια μου ν΄απλώσω σ΄επαιτεία.

Ένας αγέρας πάντα και παντού,

με λύσσα θα με σκάσει στα μπεντένια,

μιας πόλης που πεθαίνει σ΄ένα άσυλο,

βαριά Παρασκευή  και μολυβένια.