Ξημέρωσε η μέρα των δακρύων

 

Ξημέρωσε η μέρα των δακρύων.

Τι γρήγορα που πέρασε ο καιρός;

Κι ότι κομίζει ο άνεμος ξερός,

είναι το αίμα, η πληγή, το πύον.

 

Είναι και κάτι άλλο που δεν ξέρω,

τι όνομα να δώσω σκοτεινό.

Μοιάζει με πράγμα οικείο, κοντινό

αγάπη που με κάνει να υποφέρω.

 

Μα είναι φίδι πεινασμένο πάντα

γιορντάνι κρεμασμένο στο λαιμό.

Ανοίγει εντός μου χάσμα και γκρεμό

σπάζοντας της καρδιάς μου τον ιμάντα.

 

Ξημέρωσε η μέρα των δακρύων.

Χιονίζει τέφρα ασταμάτητα.

Σε όρη, σε βουνά απάτητα,

γαυγίζει της απόγνωσης ο κύων.