Ο Μοιρολάτρης

 

Θυμάρι δε φυτρώνει σε καρδιά

π΄απέρασ΄ο Βοριάς ψυχρή τη χτένα.

Απολωλός το πρόβατο ξημέρωσε,

εν στόματι μαχαίρας. Μαύρη γέννα…

 

Περιφρονούν τον κάλπη και δειλό,

παλιόψαθα τον θένε ξεφτισμένη.

Μαζί του το στρατί θα πάρω άφεγγα

για Πολιτεία Μόρα μεθυσμένη.

 

Της Κυριακής κηδεύω το χρησμό

στις τσέπες. Τα μεγάφωνα να ουρλιάζουν

μια όπερα του Βάγκνερ. Την Πατρίδα μου,

τ΄αγγόνια της τα ίδια τη βιάζουν.

 

Στις διάτες πως μπορείς ν΄αντισταθείς;

Το δίκιο τους, βελί από καλάμι

στη πτέρνα απά. Αχ Αττικό παλιόρεμα,

τραβάς με για του Άδη το θολάμι.