Μολυβένιος στρατιώτης

 

Άρρωστα σώματα, ψυχές κι έρημα σπίτια

στης γειτονιάς μου συνωστίζονται τη πέτρα.

Κουρελιασμένη περιφέρω τη φαρέτρα,

ξεκολλημένα της στολής μου τα σιρίτια.

 

Δεκαετίες ταραγμένες, γεγονότα,

τρόχιζαν πάντα της αγάπης τα ψαλίδια.

Μεταμορφώθηκαν οι φίλοι μου σε φίδια

που τα πατώ στη κεφαλή με τρύπια μπότα.

 

Μηδέν το άθροισμα, μηδέν και το πηλίκον.

Από χωλούς τι σόι περπάτημα γυρεύεις;

Με σαπισμένα υλικά σα μαγειρεύεις,

σε κατατάσσουν στις μερίδες ανηλίκων.

 

Βηματοδότης στη καρδιά και το μυαλό μου

δίνει το ρεύμα του στο τρόλεϊ της σελήνης.

Απόφοιτος της συμφοράς, της κρύας κλίνης,

θα παρελάσω με τη θλίψη μου επ΄ώμου.