Πορεία προς τον Μινώταυρο

 

Φρυγμένες Κυριακές, χλωμές Δευτέρες

και ξεχασμένα του Θησέα πανιά,

ξεδίπλωσα στον άνεμο παντιέρες,

σαράντα μίλια έξω απ΄τα Χανιά.

 

Από μικρό με θρέφει η αναιμία,

μια φράση του πατέρα μου βαριά:

<<Να τρέμεις μοναχά τη νηνεμία,

των Δικαστών τη δίκαιη ζυγαριά>>.

 

Σκαρί που δεν αντέχει την αντάρα

πλεμόνι σάπιο, πνέμα ασθενικό,

σιχάθηκα των ναυτικών τη φάρα

κι ας είν το μπάρκο αυτό παρθενικό.

 

Της θάλασσας με καρτερούν τα βάθη,

του Μαραμπού ο τάφος ο κρυφός,

κάλιο στης Κόλασης το κάτω ράφι,

παρά κερί που ανάβουν τ΄ Άγιο Φώς.

 

Μινώταυρος γυμνός στη Προκυμαία,

προσμένει μιας Ψυχής τα κλοπιμαία.