Μιας σπιλιάδας

 

Μιας σπιλιάδας είμαι γέννημα.

Υψώθηκα κύμα.

Στη ακτή να σπάσω θέλημα

και ποιος θα πει: <<Κρίμα>>…

 

Αφρός η ζήση μου πάλλευκος,

πετιέται στα ουράνια.

Θεός προσμένει ασάλευτος,

στα Πάνω Μποστάνια.

 

Αλάτι πικρό με συντηρεί,

στην μέσα αλήθεια.

Τη φάκα βλέπω και το τυρί.

Αρμόζει απείθεια.

 

Ας μη σβήσω στην άμμο γλυκά,

σε βράχο ας τελειώσω.

Δίχως παρακάλια, θριαμβικά.

Tο πνεύμα ίσως σώσω.