Ο Εξόριστος

 

Χέρια στιβαρά μιας μοίρας,

με ριξαν σε βρωμονέρια,

άδειο τενεκέδι μπύρας,

να ριγώ κάτω απ΄τ΄αστέρια.

 

Σ΄άνοιξη μηδέ ελπίζω,

σάπια μυρωδιά με πνίγει,

σώμα, πνεύμα εξοπλίζω,

στο χορό που τώρα ανοίγει.

 

Κι έχει κάτι το σκοτάδι,

απ΄αρχαία τραγωδία.

Το κορμί θ΄αλείψω λάδι,

εκστρατεύοντας για Τροία.

 

Ποια Μητέρα, ποια Πατρίδα

δέχεται νεκρούς πολίτες;

Μια πτωχευτική μερίδα

και συσσίτιο τις Τρίτες,

 

περιμένει τους αντάρτες,

πόρνη φθισική στη κλίνη.

Να συμβουλευτώ τους χάρτες,

άναψα ασετιλίνη…