Ο Ήχος του Κώδωνος

 

Του Κώδωνος ο ήχος κάθε βράδυ,

απρόσκλητος μολύνει τα όνειρα μου.

Τύψεις μιλεούνια ως κόκκοι άμμου,

βοούν: <<Μη ζεις ζωή δίχως ψεγάδι>>.

 

Αυλαία  πορφυρή πια δεν ανοίγει.

Το Θέατρο αργεί κι ο Θεατρώνης,

δεσμώτης της πιο βέβηλης ραστώνης,

τη λύπη στο κρασί μαζί μου πνίγει.

 

Χάσμα σεισμού ξοπίσω μου και μπρος μου,

από τες λιόλουστες βδομάδες με ξεκόβει,

δείχνοντας δόντια κοφτερά θηρίου.

 

Γαλβανισμένη μου ψυχή μ΄ άρωμα δυόσμου,

το χέρι πάρε π΄ άπλωσ΄ η Νιόβη

και γύρισε στη στάση του Εμβρύου.