Γραφεία Ταξιδίων

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-Που φεύγεις κάθε βράδυ κι αλωνίζεις;

Ποιά σε μαζεύει; Μίλα θαρρετά.

Μπιζέρισα μαζί σου. Αρκετά…

Έτσι κι αλλιώς την μοίρα σου ορίζεις.

-Την πόλη σεργιανώ, κοιτώ βιτρίνες

γραφείων που σε στέλνουν μακριά,

σε άλλες πολιτείες και χωριά.

Τι Λόντρες, τι Παρίσια, τι Μυκήνες…

…………………………………………………………………………………………………

-Πως να στο πω χρυσή μου φιλενάδα…

Τον άνδρα μου τον χάνω. Συμφορά.

Κάποιας πουτάνας έπεσε βορά

και ψέματα μου λέγει στην αράδα.

-Ησύχασε… Παντέρημος γυρίζει

με μάτι θολωμένο. -Και λοιπόν;

-Μπροστά σ΄ένα Γραφείο Τελετών,

τον πέτυχα προχθές αργά στου Γκύζη.

 

 

 

 

 

Βραδινή Περιπολία

 

Χιονίζει θλίψη τούφες στο Παγκράτι

κι απόγνωση στου Μετς τις γειτονιές.

Ξεροσταλιάζουν πόρνες στις γωνιές.

Τιτανικός το νυφικό κρεβάτι.

 

 

Παράνομα ζευγάρια στους γκισέδες

φθηνών ξενοδοχείων. Ενοχές

που ξέφτισαν. Σκληρές οι εποχές,

πρόσωπα ενυπόθηκα, σκεμπέδες.

 

 

Γαυγίζει το σκυλί τον τρωγλοδύτη,

που βγήκε με μπαστούνι στο δεξί.

Απάχηδες στην πιάτσα των ταξί,

μια γερασμένη σέρνουν Αφροδίτη.

 

 

Χιονίζει θλίψη τούφες στο Παγκράτι.

Στου Βύρωνα το στρώνει. Περπατώ,

μ΄ ένα στις πλάτες χάρτινο παλτό.

σηκώνοντας γιακάδες στην Απάτη.

 

 

 

Αληθώς ο Κύριος

 

Μιας άνοιξης τα κόκαλα ξεθάβω,

με σθένος νεκροθάφτη. Κυριακή,

Θ΄ακούσω των Τυφλών την υλακή,

πριν να φιλήσω τρις τον Δικολάβο.

 

Τα μέσα μου ερήμωσαν τοπία,

σκοτώθηκε το φως. Γυμνός Θεός,

με κράζει <<φίλο>>. Μένω ενεός…

Τη νέα πως ν΄αντέξω ουτοπία;

Χειρόκτια, ημίψηλο, μπαστούνι.

Πολύ στ΄αυλάκι κύλησε νερό.

Λαφρύ της αλκυόνας το φτερό,

μου χάρισε ξανά διπλό τακούνι

 

 

κι ένα καθρέφτη χιλιοραγισμένο

απ΄τα Λερναία είδωλα. Ορθός,

μ΄ένα κερί σωσμένο: <<Αληθώς

o Κύριος>>, στις Θύρες επιμένω.

 

Η Επιστροφή του Ασώτου

Πεισματικά τα μάτια θα σφραγίσω.

Ποιός θέλει ν΄ αντικρίζει το κακό;

Μ΄ένα παλιό BMW μοτοσακό,

στις στράτες θα χυθώ μήπως και λύσω,

 

τα μάγια που τσιγγάνες φρενιασμένες,

κάποια βραδιά τριγύρω απ΄τη φωτιά,

μου πλέξανε. Με τι αποκοτιά,

τους πατρικούς λησμόνησα λιμένες,

 

για να με χάψει κύματος ορφάνια,

σκουριά και λαμαρίνες; Γιατρικό

οι θάλασσες μα τράκο ξαφνικό

κι ο βίος με παρένδυσε φουστάνια.

 

Κοντέρ στα εκατό, στο μπράτσο κράνος,

ξεφούσκωτα τα λάστιχα , γυαλί.

Μπροστά μου μίλια βρώμικο χαλί

κι εγώ λάθη γιομάτος πορτολάνος.

 

Ο Κλέφτης του χαλκού

 

Τάφοι μιλώ σας σαν σε φίλο γκαρδιακό,

που μπλέχτηκε στις γάζες κάποιας δύσης.

Χειμέριος εδώ σταθμός Λαρίσης.

Τρένα χωμάτινα κι εγώ μ΄ένα φακό,

 

γυμνός καθώς με θέλησαν τα Σάββατα

και των χρησμών η δίπορτη συμπόνια,

του κάτω κόσμου σφίγγω τα μπουλόνια,

λιπαίνοντας τα με κηρό και νάματα.

 

Ίζημα Κυπρογέννητο και χίμαιρα,

στα bar πληρώνω αδρά του Παραδείσου.

<<Στους άνεμους τους τέσσερις αφήσου,

και σ΄όλα της Παρέλασης τα εφήμερα>>,

 

μια μπιστική φωνή από τα έγκατα

όλο σερμπέτι λησμονιά χαρίζει.

Αλλοίμονο, τις μέρες μου σκοτίζει

ο Κηπουρός, σηκώνοντας μου δέκατα.

 

Στον Σταθμό

 

Μονότονη βροχή. Το τρένο

καθώς προβλέπεται θ΄αργήσει.

Σίμωσε κι όλας, ήρθε η Δύση,

μα εγώ δεν παύω να προσμένω.

 

Μούγκρισε κάποιος:<< Καλημέρα>>,

χρόνια πολλά πριν. Ο Σταθμάρχης;

Σ΄αυτά τα μέρη για να υπάρχεις,

μάλλον ξαστόχησε η σφαίρα.

 

Σκύλος που τρέμει μες το κρύο,

φεύγει μακριά, δεν πλησιάζει.

Από τους δυό μας ποιος ουρλιάζει;

Το luger βάζω στο κρανίο.

 

Λυκόφως των Θεών. Τα ρέστα

απ΄τον Ζητιάνο θα ζητήσω.

Το χέρι αργά φέρνω στο γείσο

κι ύστερ΄ατέλειωτη σιέστα.

 

Δεύτερες σκέψεις

Αφήνω τους καιρούς να με πληγώνουν.

Σαν τι πειράζει; Έχω διδαχθεί

να τρέχω στην κρυφή καταπακτή,

κάθε φορά που άσχημα στραβώνουν,

τα πράγματα του βίου. Μέλαν πλοίο,

καλεί με σ΄ένα μπάρκο. Σαν ξερά

τα πόδια στη σκαλιέρα. Χθες φτερά,

μα σήμερα του Δεκεμβρίου δύο,

οι άγκυρες ασήκωτες. Πυθμένας,

στρωμένος με μποτίλιες SANDEMAN.

Τι ξέρει από κόμπους ο Αλκμάν;

Ένας σαρκώδης άτρητος υμένας
 

αναμεσίς στα σκέλια, το ταξίδι

δυσκολεύει. Τι δοκιμασία;

Άλλωστε μισώ την υγρασία

κι έχω περάσει τα πενήντα ήδη.

 

 

 

In diesem Wetter

Für M.

Βάλε του Mahler το στερνό τραγούδι,

να παίζει στο πικ-απ. Σαν θα νυχτώσει,

κανείς Θεός δε θα ΄ρθει να σε σώσει.

Τόσο το βάρος έχεις, καθώς χνούδι.

 

Μιλάς για κάποια μοίρα που τσιγγάνες,

παλιά σου ΄χαν διαβάσει στην παλάμη.

Τη σφαίρα κρύψε πάλι στη θαλάμη

και ψάξε τον Σωτήρα στις αλάνες.

 

Γλυκό κρασί δεν έχει. Καφενεία

προσφέρουν σε φλιτζάνι πούρο ξύδι,

καλή ανταμοιβή για το Ταξίδι

και για την επερχόμενη Πενία.

 

Σαρώνουν τα μελτέμια. Το σαρκίο,

θανάσιμα θλιμμένο κινδυνεύει,

στον όλεθρο θαρρείς συγκατανεύει,

την ώρα που γυρεύει Φαρμακείο.

 

Άκου του Mahler το πικρό τραγούδι.

Συγκέντρωσης στρατόπεδο. Ακρίδες,

λεφούσι στα μποστάνια. Φάσμα είδες

και μάδησε της Νιότης το λουλούδι;

 

Μετά την κηδεία

Μεσάνυχτα… <<Παλτό>> της Μπέλλου,

βραχνό γραμμόφωνο σπαράζει.

Υπό βροχήν κάπου στο Γκάζι,

περνώ την πόρτα του μπουρδέλου

 

και βρίσκομαι ξανά στο Σπίτι.

Ολόγυρα, νεκρά τριζόνια.

Πάνω στης λήθης τα σεντόνια,

γέρνω ροδιά τρελή του Ελύτη,

 

μ΄ένα θερμόμετρο στο στόμα.

Μνήμες δεν έχω του πατέρα,

μόνο στο δάχτυλο μια βέρα,

μέτρο μισό κάτω απ΄το χώμα.

 

Χρόνια που κίνησα ταξίδι.

Φωσάκι κόκκινο ανάβω.

Πως χρεία Χρέη ν΄αναλάβω,

τ΄αρχαίο συμβουλεύει Φίδι.

 

Η Καίτη και οι Καμπάνες

Δεν έχει σωτηρία το Δοβλέτι…

Μαζί του ξεψυχά κι ο Δικαστής.

Ιδανικός κι ανάξιος εραστής,

οργώνεις τα στενά για κάποια Καίτη.

 

Τσιγγάνες με τριμμένη την εσθήτα,

πιάνουν σκαμπό σε bar και σε café.

<<Λίγα ψιλά σε κάνουν αδελφέ,

μαγγιώρο καπετάνιο  και στην ήττα>>.

 

Αρχίζει μια βροχή, λες ευλογία,

να πλένει συνειδήσεις και καρδιές.

Καμπάνες Μοσχοβίτικες βαριές,

Παρασκευής Μεγάλης χορηγία.

 

Νυχτώνει. Πως μυρίζει το βερνίκι;

Ο Νώε κτίζει πάλι Κιβωτό.

-Κορμί μου χωματένιο και τρωτό,

ενδύματα που  θάβρεις για τη Δίκη;

 

Δεν έχει σωτηρία το Δοβλέτι…

Πουτάνες κατοικούν τα ιερά.

Αδέσποτα, λιμνάζοντα νερά

και σάρκινη φωτιά εμπρός σου η Καίτη.

 

Στο Σκυλόσπιτο



 

 

Δεμένος με του Κρόνου την τριχιά,

σαν το σκυλί που ΄χει κακόν αφέντη,

της πείνας νοιώθω πάντα την νυχιά,

το λάκτισμα… Παρηγοριά τ΄ αψέντι.

 

Στις πυραμίδες του Άδη αλυχτώ,

ακροβατώ στα σύρματα του τρόμου,

με στόμα δίχως δόντια κι ανοιχτό,

στα σκοτεινά παραμιλώ  του δρόμου.

 

Το χέρι που μου δίνει την τροφή,

τα κόκαλα τα λίγα και το ξύγκι,

ιστορημένο απάνω σε οροφή

να ευλογεί, διπλά κλέβει στο ζύγι.

 

Καλύτερα φαρμάκι και γυαλί,

πιο βολετό, πετσί σ΄ένα χωράφι.

Ο Θάνατος σαν φίλος με καλεί,

τα σκάμματα με κράζουν και οι τάφοι.

 

Το ξόδι μου

Στα σκοτεινά σαλεύουν οι προφήτες,

τον Άγνωστο λατρεύοντας Θεό.

-Στέρνο δασύ, τι γύρισες φαιό;

-Απάνω μου γιορντάνια, χίλιες ήττες.

 

Το φέρετρο φελούκα και πως βγαίνει;

Η αυλόπορτα στενή και χαμηλή.

-Ψυχή σαν κοριτσόπουλο δειλή,

πως σου ΄πεσε απ΄τα χέρια το βαένι;

 

-Με όστρακα πασχίζω να γεμίσω,

την κοίτη την ξερή του Ηριδανού.

Με λέγαν Καλυψώ, Περί Μπανού,

κρασί του άλλου κόσμου πριν μεθύσω.

 

Φυτρώνει στα βουνά τραχιά η μέρα

μα τη σκορπίζει άνεμος πικρός.

Γεννήθηκα στον θάνατο μικρός,

απ΄έναν αδυσώπητο Πατέρα.

 

Ασυμφωνία Χαρακτήρων

 

Σπινόζα στ΄αστικά λεωφορεία

και Νίτσε στο παγκάκι. Πως βαστώ;

Κρατάτε με να μην καταραστώ,

των γυναικών συλλήβδην τη χορεία.

 

Πολλά κουραστικός ο Ξενοφώντας…

Ο Πλάτων; Σαν να πίνεις Panadol.

Πριν πέσω στα βαριά και στ΄ αλκοόλ,

την κάνω για μακριά σχεδόν πετώντας.

 

Αβάσταγη μουρμούρα, λίγος ύπνος.

Μαζί σου Νηστικός πάντα ο Δείπνος.

Πολύ σκοτάδι εντός και που ο λύχνος;

Κι απ΄τα τριάντα χρόνια, μήτε ίχνος.

 

Τον Γκαίτε τον μπερδεύεις με τις γκέτες.

Του Βάγκνερ δεν γουστάρεις  μουσική.

Κάθε φροντίδα βάρδα υλική,

κάλλιο στους πέντε δρόμους με επαίτες.

 

Πόσο μαθές τιμάται η λευτεριά μου;

Λίγα βιβλία μόνο και κρασί…

Ακόμπιαστα σου λέγω και φαρσί:

<<Να λείπει παστοκύδωνο του γάμου>>.

 

Γι αυτό Κατερινιώ γλυκά φιλάκια,

ρεγάλο για τον σέρτικο καιρό.

Μισεύω το λοιπόν με μπολερό

και χάρισμα σου σπίτι και παιδάκια.

 

 

 

 

 

 

Το ξεψύχισμα

 

Ρύζι στου πατέρα τα μαλλιά

κι αργά μες το δωμάτιο νυχτώνει.

Με δόσεις ημερήσιες σκοτώνει

ο Ξένος. Το δέμας μια σταλιά,

 

χάπια παντού, παραφροσύνη,

χειρόγραφα, κασέτες και levin

να μεταφέρουν άβυσσο. Του Κάιν

το σπέρμα χαλεύει μορφίνη…