Δεύτερες σκέψεις

Αφήνω τους καιρούς να με πληγώνουν.

Σαν τι πειράζει; Έχω διδαχθεί

να τρέχω στην κρυφή καταπακτή,

κάθε φορά που άσχημα στραβώνουν,

τα πράγματα του βίου. Μέλαν πλοίο,

καλεί με σ΄ένα μπάρκο. Σαν ξερά

τα πόδια στη σκαλιέρα. Χθες φτερά,

μα σήμερα του Δεκεμβρίου δύο,

οι άγκυρες ασήκωτες. Πυθμένας,

στρωμένος με μποτίλιες SANDEMAN.

Τι ξέρει από κόμπους ο Αλκμάν;

Ένας σαρκώδης άτρητος υμένας
 

αναμεσίς στα σκέλια, το ταξίδι

δυσκολεύει. Τι δοκιμασία;

Άλλωστε μισώ την υγρασία

κι έχω περάσει τα πενήντα ήδη.