Η Βιτρίνα

Απούλητο του Χάρου το ψωμί,

σε μια βιτρίνα στέκεται στη Βάρη,

χρόνους εξήντα τόσους σαρκοπέτρινο,

και δίπλα του σκαφίδι κι ένα φτυάρι.

Παιδιά μπροστά περνούν,

χαζεύουν, απορούν,

<<πως ξέμεινε;>> ρωτάνε  μ΄ ειρωνεία.

Κι ο Άγγελος βραχνά:

<<Λιοντάρια μου αγνά,

κι εσάς προσμένει κάποιος στη γωνία>>.

Ο Θάνατος το τρώγει το ψωμί,

φορές άλλες ξερό κι άλλες φρεσκούρα.

Να ΄τον που στρίβει κι έρχεται σα θύελλα.

Τα πράγματα για με δείχνουν πια σκούρα.

 Οι  Νύχτες μου

Οι νύχτες μου σοκάκια θλιβερά,

σε πόλη που ΄χει χρόνους ξεψυχίσει,

και συ σα μιά σκιά σ΄ομίχλη κίτρινη

που κιότεψε κι εβάλθη να λυγίσει.

Χωρίς υπομονή, ελπίδα, νου, φωνή

μονάχος σεργιανώ σ΄αυτή τη πόλη.

Χαράματα σωστά, η τύχη μού χρωστά,

σαράντα πυρετό κι οχτρώνε βόλι.

Οι νύχτες μου σκεπάσματα λερά,

σ΄ενός ξενοδοχείου το κρεββάτι

φθηνού, λες και ψυχή μιας ιερόδουλης

που κοντοστέκει μ΄αετίσιο μάτι.

Χωρίς υπομονή, ελπίδα, νου, φωνή

μονάχος σεργιανώ σ΄αυτή τη πόλη.

Χαράματα σωστά, η τύχη μού χρωστά,

σαράντα πυρετό κι οχτρώνε βόλι.