Κιθάρα ραγισμένη

(Εξήντα πέντε είπαμε  κ. Περδίκη;)

Κιθάρα ραγισμένη δεν φοβήθηκα,

να ψάλλω το τραγούδι μου σαν πρώτα.
Φωνή καμπάνα, στις αγυιές μετρήθηκα,
χωρίς να παραλείψω ένα ιώτα.

Γελάσανε οι φίλοι, με προγκήξανε,

τραβώντας το δρομί αντάμα μ΄άλλους.
Το τέρας φάτσα ούλοι φόρα δείξανε,
με λόγια αιχμηρά-παγοκρυστάλλους.

Κιθάρα ραγισμένη δεν σ΄αρνήθηκα.

Τες δυό χορδές σου βρόντηξα με χάρη.
Καματερά η πλάση παλιοπίθηκα,
μια τρύπα φωτεινή το νιο φεγγάρι.

Οι Μοίρες μίζα στρέψαν σαν σαράβαλα,

απάνω μου να πέσουν. Τόσα ξέραν…
Στις τσέπες μου στιχάκια μύρια, τσάγαλα
κι ένας αγέρας μπάτης απ΄το Πέραν.