Εξήντα

Στη σκοτεινάγρα των εξήντα,
μ΄ένα βιβλίο του Καμύ,
και στο πικ-απ «Celeste Aida»,
πάνω μου τύψεις ουλαμοί.

Αγάπες πού ΄χασαν τον δρόμο,
φίλοι με χώματα παντού,
τώρα συχνά μου φέρνουν τρόμο,
σα του ληστή το πασπαρτού.

Σώμα, ψυχή,  φτενό μαδέρι,
μιας Παναγιάς στήθος σεπτό,
μέσα σε libido που ξέρει,
πως να σε πνίξει στο λεπτό,

Κι εγώ σκαρί πού ΄χει γεράσει,
σ΄αυτή τη τσίγκινη γιορτή,
του χάρου λέγω να κεράσει,
πόνο βαθύ στην αορτή.