Έγκλημα και Τιμωρία

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 <<Ρασκόλνικωφ>> μου μίλησες βραχνά,

<<το ματωμένο κρύψε το τσεκούρι.

Τι σ΄έφερε σε τούτο το αχούρι;

Τα μάτια σου θυμίζουν δυο αγνά

 

παιδιά που κυνηγιούνται χαρωπά,

σε δάσος πριν το κάψουν στην Πεντέλη.

Σεβαστιανέ κατάφορτε με βέλη,

το Σύμπαν μπρος σου ξέρει και σιωπά>>.

 

Βαστάνε οι βαλβίδες του ατμού

ακόμα. Μέχρι πότε αναρωτιέμαι;

Σε βρώμικη σινδόνη αποκοιμιέμαι,

με νύξεις επερχόμενου χαμού.

 

Ο Θάνατος, φθηνή παρηγοριά.

Σαλός Θεός θωρεί με και γρυλίζει.

Στο στόμα μου, μια θάλασσα αφρίζει,

γυρεύοντας να πνίξει τον Μοριά.

 

<<Ρασκόλνικωφ>> μου φώναξες, <<και Παν,

παράτησε το πάθος σε μιαν άκρη.

Να μαι γριά μπορεί μα ένα δάκρυ,

αξίζω το και γη μια Χαναάν>>.