Σκάλες

 

Τις σκάλες θα κατέλθω για της Κόλασης,
το πιο ανοικονόμητο καντόνι,
με πρόβλημα βαδίσεως και όρασης,
ομνύοντας στων Δώδεκα το χιόνι

και στο κερί μιας σάπιας λυρικότητας,

ανίκανης κερκίδες να γεμίσει.
Ω ρίζα λαγγεμένη της λευκότητας,
ω Κόρη, ω Ψυχή μ΄έμμηνο ρύση,

στο τέρμα της καθόδου και της μείωσης,

αντί συμφωνικές του εγκεφάλου,
θα δεις τ΄αποτελέσματα της γείωσης,
απάνω στα συντρίμμια της Παράλου.

Τις σκάλες θα κατέλθω μ΄ένα τρέκλισμα,

πιασμένος απ΄το μπράτσο της Μητέρας.
Εκεί, μια φωτερή γωνιά και μέρισμα,
φροντίδα, γιατροπόρεψη και γέρας.