Σαλό Ρολόγι
 

Σαλό ρολόγι έβηξε πνιχτά το μεσονύχτι,

σα με μια πένα κούρδιζε τη λα ο μπουζουξής.
Είχα την πρώτη μου ζωή πιασμένη σ΄ένα δίχτυ,
πάντα μπροστά ο μαχητής μιας φάλαγγας λοξής.

Γαυγίζανε ημίαιμοι σ΄αυλές και σε καντόνια

κι οι πόρνες την πραμάτεια τους πουλούσαν μετρητοίς.
Μήνες ανυπεράσπιστος χωρίς τα χελιδόνια
και τις χαρές τις κίβδηλες που σέρνει ο Ποιητής,

μέχρι να φτάσει ο καιρός να πάρουν μπρος τα τόπια,

να γκρεμιστούν οι κίονες των σάπιων εμμονών.
Αφού μηδέν και τίποτα ενέσεις και σιρόπια,
τις συρραφές φασματικών ξεκίνησα οστών.

Σαλό ρολόγι χτύπησε ανάποδα τις ώρες

κι εγώ δεμένος με λουριά τραβώντας για χαμό,
στερνό το γεια ξαπόστειλα στις δόλιες μαυροφόρες,
σφυρίζοντας στους Σταυρωτές μοτέτα του Ραμώ.