Το Μπάρκο

Τα χείλη μου θα ράψω με κερόσπαγκο

και ξάπλα στα χλωρά του χειρουργείου,
φυσώντας μανιασμένα τ΄άδειο όστρακο,
το δάχτυλο στ΄on-off ενός τριβείου,

τυφλοπροφήτης πρώτος για συνάλλαγμα.

(Η Νήσος πάντα νόμισμα δικό της).
«Απογραφή Πατέρες και διάταγμα
και φόρους να σωθεί η Ανθρωπότης».

Της κλίνης θε να βάλω τα ενδύματα,

παπούτσια χωματένια με κορδόνι
και φεύγοντας του αίματος τα ιζήματα,
δενδρίτης τυλιγμένος στη ραστώνη,

συντεταγμένες λάθος του Παράδεισου

οι πνεύμονες γιομάτοι και κροτίδες.
«Χριστέ ψηλά, ταχιά το καραβάκι σου,
ότι ζωή δεν ζω με τους κιοτήδες».