Τα Εμβάσματα

 Αναιμικά της μοίρας τα εμβάσματα.

(Κρασί, ψωμί, βιβλία και πορνείο).
Ολάκερη ζωή μόνο χαλάσματα
κι ένας Θεός φαφούτης να ομνύω.

Οι φίλοι μου στα βάθρα τους αγάλματα,

το «χαίρε» το βαστούσαν υπό μάλης.
Στη κάσα τους του Μπαχ ανθοϊάματα,
ύμνοι στη άγια νύχτα του Novalis

και μια φωτογραφία δίχως χρώματα,

από γιορτή του εξήντα. Μετς; Παγκράτι;
Να θρέψω πως μπορούσα τόσα στόματα,
όταν ταμένος ήμουν στο ραχάτι;

Αναιμικά της μοίρας τα εμβάσματα,

κάθε πρωί με στέλνανε ταμείο.
Τώρα του μαύρου κάμπου τα βελάσματα,
αβίωτο μου κάνουνε τον βίο.