Του Όκκαμ το ξουράφι

 

Του Όκκαμ το ξουράφι στο λαιμό μου,
στες πλάτες μαυρομάνικο του Βρούτου.
Εδώ στα παραπήγματα του Πλούτου,
οι πρώτες λέξεις (δήγματα εντόμου),

τους κήπους μαραγκιάζουν και τις πέτρες,

που γνώρισαν την μήνιν του επαίτη.
Ω Μούσα μου! Το θύμα γλωσσοδέτη,
παλεύω δίχως σθένος νιές οχέντρες.

Σαν πάλι ξημερώνει… Κήτς! Ρακίνα!

Κολόνες και πουριά πάντα σε θέση
φθαρμένης προσοχής. Οκάδες λέσι,
στις σκάλες του μετρό μέχρι τη Σίνα.

Του Όκκαμ το ξουράφι πως αστράφτει,

απάνω στων μαστών τις παραισθήσεις;
-Αδύνατον πια στίχους να κυήσεις.
Τον πάσα ένα κάμνει ο χάρος ζάφτι.