Ξημέρωμα στη Βρύγη

 

Μια μαρμαρένια χαραυγή,
διάτα καφέ μ΄ολίγη
και με τη πίκρα στο κανθό,
προτού σα σπάρτο μαραθώ,
περπάτησα στη Βρύγη.

Μέσα στα μαύρα τα νερά,

κιβούρια με πανάκι.
Είπα να γένω βουτηχτής,
της πιο παράξενης ειρκτής,
μα ξάφνου το Θιάκι,

σάμπως εικόνα μαγική,

το νου μου απάνω πήρε.
Ο Θάνατος γουργούρισε,
γάτα και μου νιαούρισε:
«Τάφους και δώθε σπείρε».