Δώρα του Θανάτου

Όλου του κόσμου οι πυρές,
φουντώσαν καλοκαίρι,
για να βιαστούν Χριστούγεννα,
ελάτι και τ΄αστέρι.

Τι ΄ταν ο Γιούλης παγερός,
κι ο Αύγουστος με χιόνι,
κι η δόλια ποδηλάτισσα,
μπρος στον γκρεμό της μόνη.

Το ΄στρωνε στάχτες λογικές,
την Άγια ΄κείνη Νύχτα,
τη μια φωτιά ως τ΄άπειρο,
την άλλη κάπνα πήχτρα.

Κι ήταν παιδιά που είδανε,
σαλό τον Άη-Βασίλη,
να κατεβαίνει απ΄τα βουνά,
με στραβωμένα χείλη.