Ο Βασιλιάς της Ασίνης

Το φρυγικό σου φόρεσες σκουφί και πήρες πόδι,
για της Μπαρμπούνας το βυζί να κάμεις τεμενά,
με την λαχτάρα του τυφλού που ψηλαφώντας ρόδι,
το μαύρο χρώμα μπέρδεψε με το βαθύ γκρενά.

Οι κυνηγοί σου δείχνανε τη στράτα με μολύβι,
κι ένα τσακάλι του Χελμού με κλάμα γοερό
τους χάνδακες των στεναγμών, της στρίγγλας το καλύβι,
και του Ραβέλ το υπνωτικό σα χάπι «Μπολερό».

Την πρώτη σε γιαούρτωσε νυχτιά ο Γαλαξίας,
την δεύτερη σε πλάνεψε πλαγγόνα πλαστική,
την τρίτη σε στεφάνωσε μ΄ ανθούς της απραξίας,
μια Χιώτικη συνείδηση εξόχως επική.

Τώρα θωρείς το πέλαγος απ΄των τειχιών τη λαύρα,
λυγρά πατώντας σήματα σε μπλοκ, «Ασίνην τε»,
με μιαν αδύναμη γραφή που να χολιάζ΄ η σαύρα,
και να σου κρέν΄: «Φευ Βασιλεύ αξιοθρήνητε».