Η ζήση μου

Η ζήση μου στο μάτι του Θεού,

καρφί κι ανοικονόμητος ασβέστης,

σε μια στιγμή απώλεσε το έρμα της,

κι εκδίκηση ορκίστηκε Ορέστης.

Στον Άδη ερημιά,

γυρεύω το φονιά,

τον Άγγελο με τα φτερά τα γκρίζα.

Στην πλάτη μου αυτός,

με σύρματα ραφτός,

το βάρος του στραβώνει μου τη ρίζα.

Η ζήση μου ρολόι του Πατρός,

και του Υιού τριμμένο κομπολόγι,

αγόρασε τσιγάρα σε περίπτερο,

και μπήκε Ιμπραήμ στο Μεσολόγγι.

Η ζήση μου λυγμός και συμφορά,

κομμάτια την καμπάνα θα σκορπίσει

στα πέρατα της γης και μες στης Κόλασης

το πύρ, με το μαγιώ θα κολυμπήσει.

 Ο Θεομάχος Λύκος

Φορώντας τον δερμάτινο χιτώνα

και τη λερή μου σάρκινη στολή,

τη γλώσσα βγάζω τρίς στον Κηδεμόνα,

στην γλίσχρα Του Εδέμ ξερνώ χολή,

και φρόνιμος σα νάνος που σε τσίρκο,

το γέλιο να σκορπίσει μελετά,

γρικάω τη φωνή Του: "Α ρε Λύκο,

μου τα ΄σουρες ζορμπάκο μ΄ αρκετά,

και τήρα να μαζεύεσαι στα ίδια,

μην σε κοντύνω κι άλλο... Τι νογάς;

Για φούντωσε κεριά, λιώσε  στασίδια,

και στέκα εν σιωπή, αν και λογάς".

"Γελώ και με τις Δέκα Εντολές Σου,

που ένδεκα ν΄αυξήσεις δεν μπορείς,

στο μεσιανό κατάρτι τώρα δέσου,

και πάψε πλέον να με λοιδορείς,

τι γένομαι και Χάρυβδη και Σκύλλα,

κομμάτια και σε κάμνω χίλια δυό".

Και είπε ο Θεός: "Αλί μου νίλα;

Αυτός θα μου μολέψει και τον Γιό".