Ο Κάϊν στις Πόλεις

Γυμνίτης ξημερώθηκα σε λούνα-πάρκ της θλίψης,

αστέρι συλλαβίζοντας με τ΄όνομα "Θαβώρ",

συνηθισμένος μιά ζωή  να νταγιαντώ εκλείψεις,

τι κυάλι μου επιγραφή απάνω είχε "Tavor".

Κι ήταν η ρόδα στρόγγυλη σα τύψη που πεθαίνει

σε μια φραγή της αορτής, το τούνελ ανοιχτό,

μόνο που δεν οδήγαε σε βυζαρού Ελένη,

παρά σε τρόμους άφθορους και βδέλυγμα πηχτό.

Σουγιάς στ΄ανταλλακτήρια δε φτούραγε μιά πένα,

και το παλιό παράπτωμα σε φόντο δειλινού,

δυσοίωνα κροτάλιζε στου Άθω τα στραμμένα

προς μια Εδέμ- Μητρόπολη με σχήμα αχινού.

Κι ιδού εγώ ο παραγιός της συμφοράς!.. Εντός μου,

ο Βελζεβούλης έστηνε σκηνή του και μονιά,

κι ένα σταυρό από πλέξιγκλας στ΄αλώνια του Ευόσμου,

μ΄ επιγραφή ελληνιστί:  "Δότ΄εύγε του Φονιά"...