Τραγούδι για τον Δήμιο μου

 

Την γυμνή περιφέρεις την σπάθη

στο ζερβί, καθώς έκαμες πάντα.

Οδοιπόρος ορέων σαράντα,

αφουγκράζεσαι… Ύαινες; Πάθη

 

ζυμωμένος, θυμίζεις θρεφτάρι

στου Διός το μαντρί. Μουγκανίζεις.

Τον σφαγέα σου τώρα ορίζεις,

δίνοντας του την σπάθη με χάρη.