Nel mezzo del cammin di nostra vita

 

Nel mezzo del cammin di nostra vita,

με κουρελού γυρνούσα πανωφόρι

σπασμένο σειώντας μάγκικα το δόρυ,

καθώς παιδί  ξυλάκι από γρανίτα.

 

Οχτρός σιμά, ξοπίσω μου φονιάδες,

κάπου ψηλά στριγγλούσε μια σειρήνα.

Σκιαγμένη η καρδιά μου ελαφίνα,

πάσχιζε να ξεφύγει αδελφοφάδες.

 

Nel mezzo del cammin di nostra vita,

υπήρχα το περίγελο του κόσμου.

Μόνο στα λόγια ΄ρχότανε βοηθός μου

ο φίλος.  Χτυπημένη <<Comparsita>>

 

και χόρευα σακάτης δίχως ταίρι,

ανοίγοντας λαγούμια με τα πόδια.

Ο δρόμος μου σπαρμένος με διόδια,

σταμάτα- μπρος, καπνός το καλοκαίρι.

 

Nel mezzo del cammin di nostra vita,

ο έρωτας σαμάρι απά στις πλάτες.

Ξανθές ποθούσα, λάγνες μαυρομάτες

μα πιο πολύ του Μαιτρ τη Μαργαρίτα.

 

Πως κύλησαν τα χρόνια μου νεράκι;

Πως σάλεψε η τάξη των Πραγμάτων;

Το μόνο που με σώνει τώρα ο Πλάτων

κι ένα χωριό κρυμμένο στην Ιθάκη.