Τρώων

Χειμώνες τις βροχές τους ακονίζουν,

στη πέτρα την ατίμητη του Κτήνους.

Η Κτίση βρικολάκιασε. Αλμπίνους,

δεν θέλησα θεούς να με ορίζουν.

 

Και κάθε που μουχρώνει σαν των Τρώων

ανάψει το φανάρι, συλλαβίζω

μια προσευχή. Προς θάνατον βαδίζω,

εγώ ο ιδαλγός κραυγών και γόων.