Παρασκευή Ως Μεγάλη Πάντα

Στην Εθνική σκληρή φωτοχυσία,

λιγώνει τις αισθήσεις. Οδηγώ

γυρεύοντας σκαρί και Ναυπηγό

κι ένα χαμένο Λόγο του Λυσία.

 

Η θάλασσα ανοίγει σαν εταίρα

τα πόδια της στον κάθε μουστερή.

Πως λιάνεψε το χάσικο κερί

που λέκιαζε την κάσα του Πατέρα;

 

Καρφώνω τις ταχύτητες. Σφαδάζει

το λάστιχο μιας ήμερης χαράς.

Μηλαδερφός βοριάς, χορευταράς,

τη σκόνη απ΄τα σάβανα τινάζει.

 

Στην Εθνική ριγούν τα μεσημέρια,

παρά το κυνικό τους το παλτό.

Χιτώνιο δερμάτινο, φθαρτό

μου στέλνει ακατάπαυτα χαμπέρια.