Ξενύχτησα

Ξενύχτησα στη θύρα σα σκυλί,

που μένει να προσέχει ένα πτώμα.
Στη τσέπη μου σφουγγάρι και μια γόμα,
στα χείλη μου των άστρων η θηλή.

Το τρένο των οκτώ. Λίγος ατμός

κι αθάνατο νερό σε παγοκύστες.
Γιομάτοι καφενέδες από  μύστες,
μα που παρηγοριά και καθαρμός;

Τ΄αστρί της τραμουντάνας φθισικό,

απάνω σε κλινάρι να πεθαίνει.
«Για σένα», μου ψιθύρισες, «πια ξένη,
παντέρημο χωριό κι αερικό».

Ξενύχτησα με μάτια μου κλειστά.

(Σπασμένη τζαμαρία μες στο στέρνο).
Εκείνο ας προλάβαινα το τρένο
και χάρισμα της χρόνων τα  μιστά.