Παραμονή Πρωτοχρονιάς

Γνωστόν το φάρμακο των θλίψεων γυναίκα!
Ύπνος γι΄αυτό πολλά βαρύς από τες δέκα!

(1961-201…8;)

-Για ευχή Πρωτοχρονιάς κάτι τ΄απτό;
-Της πλάκας μου το επτά να γένει οκτώ!

Ο Νεκροθάφτης

Ο νεκροθάφτης πέρασε σφυρίζοντας στριγκά,
από την κάμερη μπροστά μεσάνυχτα και κάτι
κι ο σκύλος ο ακοίμητος που φάσματα γρικά,
μου γαύγισε: «Γυρεύει σε απόψε η Εκάτη».

Το πανωφόρι έριξα και βγήκα στο σκαλί:
«Εδώ δεν έχει Κυριακές να χώσεις μες στην κάσα.
Το ξέρω μην μου το χτυπάς, πως ήρθες για μαλλί,
μα θα στο πω στεγνά πολύ, κάποιος σου κάνει φάρσα.

Έχω πληρώσει τίμημα καθ΄όλα ακριβό,
για της ανάσας τους ατμούς, της πόρνης το αιδοίο
και γι΄άλλα ευτελέστερα. Να μην χρονοτριβώ,
και κάμνω δυσκολότερο τον δύσκολο σου βίο».

Ο νεκροθάφτης στάθηκε και μέτρησε σταυρούς
κι ήταν ο σκύλος πέτρινος, η κάμερη μου τάφος.
Μια κουκουβάγια χούγιαξε: «Έτσι σας θέλω αβρούς,
εσάς που νιοί μπαρκάρατε με των Κηρών το σκάφος».

Δάσκαλε που δίδασκες;

Ο Θάνατος δεν κάμνει διακρίσεις…
Στην κούνια καρυδώνει το μωρό
και πάνω σε νερουλιασμένες στύσεις,
του γέρου με κλαράκι τον ντορό,

σαρώνει κι έχει πρόσωπο μια μάσκα,
το χέρι ατρεμούλιαστο. Χτυπά…
Σαγόνι, κύστη, νεύρο αφήνει λάσκα,
βελόνι την καρδιά κατατρυπά.

Μαζί του να τα βάλεις μην θαρρέψεις.
Αυτός μεγάλος σφόδρα, συ μικρός.
Ταχύτητα μονάχα να γυρέψεις
και σαν σε περιλάβει να ΄ναι αβρός.

Κι εγώ που συμβουλεύω, στους κιοτήδες
σωστό πολύ να συμπεριληφθώ.
Πιο δυνατή καρδιά οι κατσαρίδες,
θα ΄μολογήσω πριν κατουρηθώ.

Προσευχούλα

Νιογέννητε Χριστέ μιας Φάτνης σπούργε,
το πιάτο μου να πήξει στο μπαρμπούνι
΄βλόγα και κάτι άλλο…Της συμβίας
οι τρίχες να χαθούν απ΄το πηγούνι!

Την πιτυρίδα που με ταλανίζει,
σαν Ultrex θεϊκό μ΄ένα σου νεύμα
ξαφάνισε και δώκε μου του δόλιου,
για ολάκερη χρονιά χάρισμα ρεύμα!

Κι αν πάλι βολετό ευράκια πέντε,
το κάθε πρωϊνό στο προσκεφάλι
να βρίσκω,  μήπως και τα καταφέρω,
σταλίτσα να ξεφύγω αυτό το χάλι!

Μικρούλη μου Χριστέ, μικρούλι θαύμα
προσώρας δυσωπώ. Σαν μεγαλώσεις,
πιο δύσκολα σου βάνω. Μόνο τήρα
στα λίγα που ζητώ μην τα σκ...!

Οι Μάγοι

Μάγοι να μου λείπουν δώρα
κι άλλα κόλπα ψυχοφθόρα.
Πιο καλά στέκω με κράσο,
μοναχού φορώντας ράσο,

και μπλεξίματα δεν θέλω,
με του Νόμου το μπουρδέλο.
Εκ Περσίας σεις κι αν είστε,
άλλον βρείτε να μαδήστε.

Μάγοι μαύρο πάρτε δρόμο,
πριν φωνάξω αστυνόμο
και σας χώσει σε μπουντρούμι,
δίχως τσάγι και λουκούμι

και τελέψετε καριέρες,
στης Κασσάνδρας τις ντουζιέρες.
Τι τα χρόνια φέραν  κρίση
κι έχω κόψει το χασίσι.

Το Παράπονο του Γιεσούα

Οι Μάγοι καπουτσίνο με κανέλλα,
η Παναγιά βερύκοκο λικέρ,
μιά μπύρα ο κυρ-Σήφης extra lager
και πιάτο ποικιλία συν κουβέρ.

Μονάχα ο Σωτήρας λιμασμένος,
εις μάτην ψάχνει στήθος και θηλή
κι υψώνοντας το βλέμμα στον Πατέρα,
λογάκια πονεμένα του μιλεί:

«Αρχίζω με νηστείες, θα τελειώσω
με όξος ποτισμένος και χολή,
μονίμως  μες στην έλλειψη την μαύρη.
Που πάει τέλος πάντων το βιολί;»

Και στρέφει ο κυρ-Σήφης και του λέγει:
«Γιεσούα για σιλάνς, πολλά τα λες.
Ας φύτρωνες Βασίλης, Γιάννης, Μήτσος,
τυρόπιτες να τρως να πίνεις νες».

Ο Ηρακλής στον Έκτο Ανακριτή

Δυό βόλια για γυναίκα μου,
για πεθερά μου τρία!
Ευκόλως καθαρίζεται,
η κόπρος του Αυγεία;

Το χασάπικο της Παναγιάς

Σ΄ένα παχνί γεννήθηκα,
από μαννούλα ρούσα
και Παναγιά Γουμένισσα,
Κτιστή και Γρηγορούσσα.

Κι ήμουν γι αυτήν μικρός Χριστός,
με τα καρφιά του ούλα,
τον αγκαθένιο στέφανο,
του Πάθους την τρεμούλα.

Μα γρήγορα μεγάλωσα
και δρόμους πήρα σβάρνα,
Θήρας, Φυλής, Αδώνιδος,
για κόρες απ΄την Βάρνα.

Κι η Παναγιά Γουμένισσα
Κτιστή και Γρηγορούσσα,
κλαιγόταν στις γειτόνισσες:
«Σκλι κάλλιο να γεννούσα».

Μ΄ένα Ποδήλατο

Μ΄ένα ποδήλατο σπασμένο τριγυρνώ,
στων Φιλοσόφων τις πιο δύσκολες αλάνες,
ψάχνοντας όρυγμα, γραμμή του Μαζινό,
μήπως και φύγω από της λύπης τις δαγκάνες.

Πόρνες, ρεμπέτες, ποιητάρηδες χλωμοί,
μου γνέφουν: « Πρόσεψε τις ρόδες, το πεντάλι.
Καταναλώνεται η Κόλαση ωμή,
σαν έχεις μάρμαρα του τάφου προσκεφάλι».

Έχοντας πάντα την ανάσα της φθοράς
στο σβέρκο, φεύγω για σκιαγμένες πολιτείες,
όπου αψιά η μυρωδιά της συμφοράς,
πέρα σκορπίζει παρηγόριας σοφιστείες.

Μ΄ένα ποδήλατο ψηλά στον Υμηττό,
χωρίς τα φρένα, μόνη κόντρα μου το πόδι,
σ΄αυτόν τον Άγνωστο Θεό τον τεχνητό,
μια προσευχή κι ύστερα σάρκες σα το ρόδι.

Στην Αποικία

Στην αποικία τούτη εδώ,
στωμύλων παπαγάλων,
ικέτης παρευρίσκομαι.
Τι νύχτα των Κρυστάλλων,

μέσα στο φως αλιά μου ζω;
Πολύχρωμα τα σμήνη,
κάρα, κορμί τσιμπολογούν.
Μιλώ με ντομπροσύνη:

«Παπαγαλάκια μου σοφά,
προς τι με τυραγνάτε;
Μηλαδελφάκι σας κι εγώ.
Ποσώς με συμπονάτε;

Στιχάκια γράφω για τουρλιά,
μπεκάτσες, αηδονάκια,
τον ουρανό που ΄χουν φωλιά,
λημέρι τα κλαδάκια.

Πολλές φορές και ειδικά,
γένος σας έχω υμνήσει
και βλέπω  λίγο σόλοικο,
ράμφος να με ξεσκίσει».

Κι ο παπαγάλος του Φλωμπέρ,
ξυνός, Νίτσε μουστάκα,
με λέγει: «Αποσκότισον
κι άι να γαδείς μαλάκα, μαλάκα, μαλάκα…»

Γράμμα σ΄έναν Ποιητή

Αυτιάσου το κροτάλισμα των δίσεχτων καιρών
και με σουγιά του Θοδωρή χαράκωσε την φλέβα,
να ξεχυθεί σα χείμαρρος το γαίμα και τ΄αλγκόν,
που μες στον Κήπο ταίριαξαν  Όφις, Αδάμ και Εύα

Για σε δεν είναι φάρμακο, δεν έχει συνταγή.
Ο Δίδυμος σ΄ευεργετεί στου ύπνου τις πτυχώσεις,
αιτούμενος εξαίρεση απ΄την στυγνή σφαγή,
κι απ΄των θνητών τις έξοχες πλήν στείρες ταλαντώσεις.

Τα παγανά κάμνουν χωσιά στων δίσκων τις στροφές,
και γυφτοσίδερα περνούν στους άκαρπους σου στίχους,
μα πριν να πέσουν πάνω σου αστέρων οροφές,
ένα τραγούδι ταίριαξε για μιας ξανθής βοστρύχους.

Το νου σου μόνο ρήματα κατάλληλα να βρείς.
(Δε συγχωρούν οι άνθρωποι αθλίους ποιητίσκους).
Μπορεί να σε δικάσουνε είς θάνατον και δις,
σαν σε πετύχουν μπόσικο και σκύλο  απ΄τους θρήσκους.

Χριστούγεννα Τετράδη

Των Χριστουγέννων το σκυλί
γερμένο στο γιατάκι,
το νου του είχε  στη θηλειά,
στον γάντζο, στο σκαμνάκι.

«Λίγο σχοινί καλά πλεχτό,
το βάρος να βαστάξει
κι όλα τελειώνουν στη στιγμή…
Ω τι γενναία πράξη,

τ΄άλλα θα ειπούνε  τα σκυλιά.
(Λιαντίνειος στ΄αλήθεια).
Mα εγώ στο φως που όμωσα,
για ΄να πιατί ρεβύθια,

ο νηστικός σκοτώνεται
και ροβολά στον Άδη».
Κι έπεφτε ΄κείνη τη χρονιά,
Χριστούγεννα Τετράδη…

Mal di Luna

Η φεγγαράδα φέρνει αναγούλα,
ιδίως ιδωμένη απ΄την Βούλα,
αν δε την φορτωθείς απ΄την Γλυφάδα,
στην γλίτσα της κολλάς για μια βδομάδα.

Γι΄ αυτό κι εγώ γυαλιά φορώ ηλίου,
καχύποπτος πολύ εκ προοιμίου,
στης κόκκινης σελήνης την σαγήνη,
που αρμόζει αναντίρρητα σε χτήνη.

Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΗ ΡΑΦΗΝΑ

                                         Του Νίκου Περδίκη

Αρχάγγελος εφάνη στο κατώφλι,
των εγκοσμίων σπάζοντας το τσόφλι
και γύρεψε καφέ, ρετσέλι σύκο:
«Κερά να συστηθώ…Με λένε Νίκο».

«Καφέ και ναργιλέ στο καφενείο
και σπάσε πριν τα πάρω στο κρανίο
και φτερικό σου ντιπ τσουρομαδήσω…
Αργώ Νικιό θαρρείς να σε γιαχνίσω;»

Και κίνησ΄ο Αρχάγγελος προς Λούτσα,
με ώτα επί των ώμων  κούτσα-κούτσα.

Μεταφυσική δι΄ αρχαρίους

Η προσευχή για τον δειλό
και το κερί για κόρη,
ποδάρια που΄χει πήλινα,
το φύλο της σε ζόρι.

Όσο για με πορεύομαι,
γρικώντας τις καμπάνες,
ανάσταση να τάζουνε
εκ κλίνης, στις πουτάνες.

Ι.Σ Μπαχ


Διακόσιες οι Καντάτες, τόσα Πάθη...
Χριστός Σωτήρ αλί δεν εθεάθη.
Τον Κάντορα προσφώνησε σκουλήκι:
«Τέτοιο χοντρό περίμενες καζίκι

Σεβαστιανέ; Οι κόποι σου χαμένοι.
Όλα για΄να πουκάμισο, μια Ελένη.
Το έργο σου προς πλάσμα φαντασίας.
Ζωγραφιστός καμβάς είν΄ο Μεσσίας».

«Οι νότες μου σηκώσανε θρησκεία
και για τον πονεμένο κατοικία.
Μπορεί ο Ναζωραίος spleen και ψέμμα,
μα μια μου Λειτουργιά του δίνει αίμα».

Διακόσιες οι Καντάτες, τόσα Πάθη...
 Ο Άδης ο πικρός δεν επικράνθη.
Πλην βάζοντας τον δίσκο να γυρίζει,
θωρώ τον λιγουλάκι να τρεκλίζει.

Ο Πεσσιμιστής Εγώ

Τι να σκορπίσεις την αυγή,
τι γιόμα, τι το βράδυ;
Κάθε στιγμούλα εύκαιρη,
να ΄ξηγηθεί σκοτάδι.

Γιατί τα φώτα κίβδηλα
της ζήσης κι από σπόντα,
που σα χαμογελάει σου,
την λες και κουτσοδόντα.

«Κάλλιο ποτέ μην γεννηθείς»,
υπογραφή: Οιδίπους,
μα οι παπάδες θάρρεψαν,
πως το ΄πε για τους τύπους,

γιατί πολλά παλιάνθρωπος
υπήρξε κι αμαρτίες
σωρό με την μανούλα του
έκαμε  κι ασωτίες.

Μα εγώ τ΄αντίθετα θα πω.
Σοφός ο Πατριάρχης,
με τ΄ακριβό του απόφθεγμα:
«Θνητέ να μην υπάρχεις».

«Τι να ψοφήσεις χειμωνιά,
τι άνοιξη, τι θέρος;»
Και γκιλοτίνα άκουσε,
να πέφτει ο Ροβεσπιέρος.

Η Αναχώρηση της Γηραιάς Κυρίας

 
Ασίκης θάνατος με πρόφθασε στο finish,
μια γριά να μασουλείς κουκιά και να τα φτύνεις!

Η Προβολή

Πόσοι νεκροί σ΄ένα πανί
και στην παλιά μπομπίνα;
Πόλη μου δείχνεις  άγνωστη:
-Τήρα καλά η Αθήνα!

Για να σου πω με συλλοή:
-Μιαν άλλη κατοικούμε
πόλη νεκρή, νεκροί κι εμείς…
-Την κλάψα σου αρνούμαι!

Η Παρδαλή

Οι κουβέντες μετρημένες
και τα σούξου μούξου του,
με του Ρουφ τους Μπραντπιτάδες.
Εις υγείαν του κουτού,

πάψε τσίπουρα να πίνεις
και ψημένη τη ρακή.
Τι ψυχή θα παραδώκεις,
μούμια Αιγυπτιακή;

Με τον Τάκη αγκαλίτσες,
τον Λευτέρη λακριντί,
μου σφυρίξανε πως έχεις,
ανεψιά της Lady D.

Μα να ξέρεις από φλάσι,
δε θα πας και Μερσεντές,
Ελλαδίτσα ΄δω καημένη,
που όλα καραγκιόζ μπερντές.

Το πολύ καμμιά σφαλιάρα
κι άιντε κόψε τον λαιμό,
για τα σένα πριτς μη πέσω,
αυτοχτόνος σε γκρεμό.

Μάτσα τα φουστάνια γύρω,
κάποια θα μου κουνηθεί
και συ τράβα όπου κέφι
κάνεις κι έχεις τσιμπηθεί.

Δεν γράφω

Δεν γράφω για τις μέρες τις μεγάλες.
Ο κόπος μου γι΄αυτές τις ταπεινές,
που βάσανο η ζήση κι οι αγκάλες
ωχρές, σα΄φημερίδες περσινές.

Τις μέρες που ο θάνατος λαμπάκι
ανάβει Παντογνώστης Φωτεινός,
σε κάθε μια ερώτηση και ράκη,
σκορπίζει ο γαμπρός ο αλλοτινός.

Δεν γράφω για τις μέρες της αγάπης.
Γι΄ αυτές άς γράψουν άλλοι πιο καλοί.
Εγώ δηλώνω επάγγελμα χασάπης
και στρώνω απ΄εντόσθια χαλί.

Στη θύρα σαλεμένος στέκω κύων,
γαυγίζοντας τον κύρη του σπιτιού,
τη φύτρα του, Θεό και  δέκα μείον.
«Αλιά μου, θα σε κάμει του αλατιού».

Ταφή

Την ώρα της επαίσχυντης ταφής,
τι θέλω τους φακούς της επαφής;
Σκοτάδι ο Θεός κι εγώ σκοτάδι,
κι ας είναι μεσημέρι και Τετράδη.

Βαστώντας τις κενές μου μπαταρίες,
που φόρτωνα συχνά στις Ικαρίες,
ακούω να δουλεύει απάνω φτυάρι,
με μπρίο, με ρυθμό πολύ και χάρη.

Την ώρα της μεγάλης μου φυγής,
βοριάδες με ξεσέρνουν αληγείς,
σφυρίζοντας: «Ανάσταση δεν έχει,
γι΄αυτόν που τον Παράδεισο αντέχει».

Μέχρι λοιπόν ν΄αρχίσουν οι τρομπέτες,
να προσκαλούν κοπάδια οφειλέτες,
μια φλύδα ας με χωρίζει από το χώμα
και των Μακαρισμών την νοσοκόμα.

Οι Χορηγοί

-Ευρέθη χορηγός για Μαραθώνα;
-Μια κρέμα των δοντιών για τερηδόνα!
-Των ναυμαχούντων πέριξ Σαλαμίνας;
-Επτά ψαροταβέρνες της Ραφήνας!
-Και για σεπτή πομπή Ελευσινίων;
-Ο Σύνδεσμος «ΔΕΛΦΑΚΙΟΝ» πορνείων!

Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης

Με τους τριακό του Λεωνί,
σιμά στις Θερμοπύλες,
τρελό θ΄ανοί ένα μακελειό,
να τεμαχί γκοτζίλες.

Και στα στενά ψαράδικο
να βλέπει Σαλαμίνας,
όπου με θειό –Θεμιστοκλή,
κασέλες αθερίνας,

μέσα σε τσίλικα χωνιά
από εφημερίδες,
θα σεσουλιά καθημερνώς,
να τρώ καλά οι κιοτήδες.

Κι άμα μυρί Ανάσταση,
μπροστά στην Αλαμάνα,
με Διά θε να σουβλί αρνιά,
για την Γραικιά πουτάνα.

Η συνήθεια της ομορφιάς

Σαν την Μπελούτσι, την Τζολί,
τις έχεις πασατέμπο,
η βαρεμάρα σ΄οδηγεί,
σε μια Σοφία Βέμπο.

Ο Τρελαντώνης απ΄το Ρέκιαβικ

Για του Βορείου σέλαος την ομορφάδα,
μολόγα είπα ξαναμμένος του τρελού.
Κι αυτός γελώντας: Βαρετό, φολκλόρ,ισάδα….
Σαν να τινάζει ο Θεός μια κουρελού!

Στην Οστεοθυρίδα

Ωραία εδώ που τα περνώ,
στην οστεοθυρίδα,
με τα σκορδάκια μου κλειστά,
χαμηλωμένη φρύδα.

Και μια φορά Παρασκευή,
τον χρόνο και Μεγάλη,
σιμώνει μια μεσόκοπη,
που μουρμουρά «Μιχάλη»

και κάτι τέτοια παλαβά,
δακρύζοντας σα βρύση,
που δεν την σφίξανε καλά.
Κάποιος να της μιλήσει,

να πάψει πια να έρχεται,
τι μου ΄γινε τσιμπούρι,
και γαϊδουρίσο φόρτωμα.
Δεν λέγω καλαμπούρι,

ότι ωραία τα περνώ,
στην οστεοθυρίδα.
Έχω την ησυχία μου
κι αράχνη παλλακίδα.

Κάρτα Μέλους

Δε πιθυμώ Παράδεισους,
με γιαλαντζί Αγίους,
να μουρμουράνε προσευχές,
σε ήχους βου πλαγίους.

Με λιγοστό Επίκουρο,
τσιτάτα Επικτήτου,
χέρια, κεφάλι και κανιά,
κινώ του Παραλύτου.

Κι άμα διαβάζω Πλάτωνα,
με πιάνει το μεράκι
και χαλβαδιάζονας πυρές,
στρίβω διπλά μουστάκι.

Δε πιθυμώ Παράδεισους,
γρασίδια κι ασφοδέλους.
Άλλα γομάρια πιο πιστά,
κάρτα να λάβουν μέλους.

Η Ανάκληση

Γιατί μυγιάγγιχτο Θεέ,
με μια ψυχή προβάτου
απωλολότος μ΄έπλασες;
-Στη Χώρα του Αοράτου,

συμβαίνουν κι ατυχήματα,
ψυχοθεσίες λάθος…
Λοιπόν, θνητέ σ΄ανακαλώ
και σος απειραγάθως!