Μ΄ένα Ποδήλατο

Μ΄ένα ποδήλατο σπασμένο τριγυρνώ,
στων Φιλοσόφων τις πιο δύσκολες αλάνες,
ψάχνοντας όρυγμα, γραμμή του Μαζινό,
μήπως και φύγω από της λύπης τις δαγκάνες.

Πόρνες, ρεμπέτες, ποιητάρηδες χλωμοί,
μου γνέφουν: « Πρόσεψε τις ρόδες, το πεντάλι.
Καταναλώνεται η Κόλαση ωμή,
σαν έχεις μάρμαρα του τάφου προσκεφάλι».

Έχοντας πάντα την ανάσα της φθοράς
στο σβέρκο, φεύγω για σκιαγμένες πολιτείες,
όπου αψιά η μυρωδιά της συμφοράς,
πέρα σκορπίζει παρηγόριας σοφιστείες.

Μ΄ένα ποδήλατο ψηλά στον Υμηττό,
χωρίς τα φρένα, μόνη κόντρα μου το πόδι,
σ΄αυτόν τον Άγνωστο Θεό τον τεχνητό,
μια προσευχή κι ύστερα σάρκες σα το ρόδι.