Ένας Αστός

Σαστισμένος αστός σε μια χώρα που σβήνει,
με κουρέλια παλιά τα στιχάκια του ντύνει:

«Την αυγή, τούτο δω το πιστόλι θα λάμψει,
σε μια μαύρη γιορτή στων αιώνων την κάμψη.

Το ποτήρι πικρό, το κηπί δίχως δρόσο.
Από τι μαρασμό; Από ποιά πάσχω νόσο;»

Κι ο Χριστός στις βραγιές : « Αληθώς φτάνει γρόσι,
ένας Γιούδας κι εσέ με φιλί να προδώσει».