Τα οξέα

Εκεί ψηλά σπαθί του Δαμοκλή,
με τρίχες δυό δεμένο ανασαίνει,
θυμίζοντας στον κάθε μερακλή,
πως πιθανώς τη σήμερον πεθαίνει.


Και μόνο εμέ του Αιγαίου το παιδί,
κι αγγόνι του παλιού, ορφνού Δυσσέα
που ψάλλανε με λύρα οι αοιδοί,
της ζήσης δεν μ΄αγγίζουν τα οξέα.