ΣΤΑ ΣΥΓΚΑΛΑ

Καπνός τα χρόνια της γιορτής

στων κοριτσιών τις φούστες.

Ένα γκρεμό σιγά πατώ,

σ΄ένα σχοινί ακροβατώ,

με σκουριασμένες σούστες.

 

Μικρός Θεός μ΄ακολουθεί,

όπου πηγαίνω πάγει.

Γράφω δυό στίχους στο χαρτί,

για την φραγμένη αορτή,

και γύρω μαύροι πάγοι.

 

Αγνός δεν είμαι… Τι μ΄αυτό;

Η ζήση αν και στείρα,

αρχίζει πάντα με χαρά,

τάζει με σέσουλα παρά,

ταξίδεμα στη Σύρα.

 

Θηλειά πλεγμένη στο λαιμό

με σέρνει από γέννα.

Το νοιώθω τώρα πιά καλά,

που έρχομαι στα συγκαλά.

Σε μήτρα ήμουν βλέννα.