Προς γέρμα

Ο χρόνος μαραγκιάζει την ψυχή μου,

με θάνατο, αντάρα, στενοχώρια,

Ιζόλδες μακρισμένες, ανημπόρια,

μπροστά στις επελάσεις μιας ερήμου,

ερήμου που κυκλώνει ό,τι στέκω,

νεράκι, σάρκα, κόκαλα και γαίμα.

Μιάς Κήρας γέρας, έτοιμος προς γέρμα,

αν με αξιά ρωτώ τον Στίχο πλέκω;

Κι αν μείνει από ΄μένα μια ιδέα-

καθρέφτισμα, το φάσμα ενός κομπάρσου,

δεν θά ΄μαι εγώ στ΄ αλήθεια για φαντάσου,

μα του Θεού μια φάρσα, η πιο χυδαία.