Κραχ

 

Στις Τράπεζες μοιράζουν κοινωνιά

και κόλλυβα τα Σάββατα, με άχνη.

Σαν σε δαγκάσει χάρτινη αράχνη,

κοντοζυγώνει στραβοτιμονιά.

Μου το χαν πει τσιγγάνες σιγαλά:

<<Τα πλούτια σου στιχάκια μπερδεμένα>>.

Ψηφιδωτό σβησμένο στη Ραβέννα,

την έβγαζα μπορώ να πω καλά,

κρυμμένος στη γωνιά μου σα λεπρός,

μπροστά σ΄ένα γραφείο θυρωρείου.

<<Τον οίκο του Πατρός μου, εμπορίου

οίκον ποιήσατε>>. Χριστός τεφρός.

Μα να που ήρθε η ώρα του χαμού.

Στους ουρανούς κομήτης μέγα Όχι.

Το κράνος μου, τη σπάθη και μια λόγχη,

ρεύματα να διαβώ του ποταμού

κι ας απομείνω λέσι. Τι μ΄αυτό;

Ο τρόμος δεν υπήρξε σύντροφος μου.

Στο σύνορο το άγνωρο του κόσμου,

την κεφαλή θα κύψω στο Γραφτό.