Στα γκολπόστ

 

Στη Πνύκα χορδιστές και μασκοφόροι,

μια Κυριακή τρελής Αποκριάς.

Απάνω μου η λάμια της σκιάς,

βραχνολαλεί πως κάποτες αγόρι

ανάσαινα, -ψυχή ζαβλακωμένη-,

από χρησμούς κι αντάρα ιππικού.

Τι αστοχία Θεέ μου υλικού;

Τι μήτρα με χωρούσε αφιονισμένη;

 

Βαστώντας το ραβδί του Οδυσσέα,

της νύστας δεν ορίζω τις στροφές.

Ιχώρ και βλέννα στάζουν οι οροφές,

πριν με προγκήξουν κνώδαλα στη Ζέα.

 

Κι ένα ξημέρωμα φρικτό στο «πέντε είδον»

με σάρκα να σαρκάζει τους καιρούς,

εγώ από τους λίγους τυχερούς,

που θα γευτούν τα γκολ των Ευμενίδων.