Το Σύμπαν Μου

Άδεια φαρέτρα σέρνω κι ένα φάσγανο,
από τις τόσες πίκρες σκουριασμένο.
Το σύμπαν μου μικρό μα πολυδάπανο,
πάντα τραπέζι πίστα για τον Ξένο.

Της Άρκτου περατάρης ξημερώθηκα,

σε πορνικά σεντόνια ορκισμένος,
να προχωρήσω έστω κι αν λαβώθηκα
στα νώτα σαν οπλίτης δίχως σθένος.

Άδεια φαρέτρα σέρνω, πίνω λάβδανο

τα χείλη πλαταγίζοντας σαν πρώτα,
σ΄αμπέλι κυκλοδίωκτο στην Κάνδανο
και στις μαβιές κροκάλες του Ευρώτα.

Δεν ξέρω που θα βγει το μονοπάτι μου.

Σε γκρέμι; Σε χαράδρα; Σε δοκάνι;
Το φως το σκοτεινό εν τοις εγκάτοις μου,
με λούζει πότε Γύγη, πότε Γιάννη.