Στα ξαφνικά

Στα ξαφνικά, σε σκόνη σωριαστήκανε

οι μέσα μου βωμοί. Σβουνιές αχνίζουν.
Φωνή εξ ουρανού: «Έρως ανίκατε,
ποτέ τα πρώτα πίσω δεν γυρίζουν».

Οι αύλακες Bob Dylan. Τις γραφίδες μου

αφήνω ν΄αναπνεύσουν απ΄τη μύτη.
Απάνω στη λευκότητα του επίδεσμου,
σουλάτσο πέρα δώθε η Αφροδίτη.

Μες στην Αθήνα λύκοι προβατόσχημοι,

αδημονούν σε γκρίζα καφενεία
καπνίζοντας χασίς. Εξαργυρώσιμη
ακόμα και των άστρων η πενία.

Στα ξαφνικά, λημέρια πατηθήκανε

από εχθρούς και φίλους. Ο χειμώνας
ξεθυμασμένος μοιάζει. Σαν να γλύκανε.
Σιμά των νηπενθών ο αρραβώνας.