Σχιστό 2016 μ.Χ

Σφαγμένος μες στα μνήματα των ξένων,
τον ύπνο προλογίζω του λαγού,
σχεδόν σαράντα μήνες δίχως ταίρι,
με την ανασεμιά του Ιαβέρη
στο σβέρκο μου. Σφυρίχτρα ξεναγού

παράγγειλα σ΄Αυλές και σε καντόνια,
προβάροντας επαίτη φορεσιά.
Κυκλώπεια μπροστά πολυβολεία,
εκμισθωμένα στη μελαγχολία
και στου πατέρα-Κρόνου τη χωσιά.

Με της ακινησίας την κραιπάλη
και των απελπισμένων το σφυρί,
κάθε καθρέφτη γύρισα κομμάτια,
πριν να φορέσω κάπα μαύρη, γάντια,
του χάροντα πριν χάψω το τυρί.

Λερός καθώς το θέλησε η μάνα,
φτηνός καθώς το έφερε η ζωή
στραβά την ανεμότρατα ορίζω,
στους δαίμονες ουρλιάζοντας «Κερδίζω
τι έχω μειωμένη ακοή».

Το σώμα εκθετήριο για ήττες.
(Σ΄ωάριο ανέμελα  γυρνώ).
Συ που γρικάς, φωνήεν μην πιστέψεις...
Ακολουθεί το όνειδος της στέψης
κι ένα ταφί προς το Σχιστό κοινό.