Ο Τάφος και η Ταβέρνα

Ο τάφος συνορεύει με ταβέρνα
κι εγώ μες στο καράβι του Ρεμπώ,
εξίσου μεθυσμένος λέγω: «Κέρνα...
Ο χάροντας γκαρσόν έχει ρεπό,

απόψε που ναι  νύχτα μαγεμένη.
Μεζέ και εκλεκτό στους ναυαγούς.
Τριχιά με τη ζωή χοντρή με δένει.
Παιδί ενός Θεού αιμοσταγούς,

τους στίχους μου σκορπώ στους πέντε ανέμους
και πίνω μια οκά στη καθισιά,
τι μπούχτισα της σάρκας τους πολέμους,
τη φτώχεια και του πλούτου τη βρισιά».

Ο τάφος συνορεύει με ταβέρνα.
(Ασώτου, τρεις η ώρα Κυριακή).
Ο θάνατος δαγκώνει με σα σμέρνα
που ψάρεψα και θέλω τον πλακί.