Ο Αρθούρος Ρεμπώ στην Αθήνα

Τους στίχους μου θα γράψω με νυστέρι,
απάνω στης γοργόνας τον μαστό.
Δεν είμαι προικοθήρας να νοιαστώ,
για της λιποταξίας το μαδέρι

που έσπειρε την ήττα στα μυαλά σας.
Ευαγγελίου πέμπτου το παιδί,
με τρόπο ολωσδιόλου αναιδή,
στο ύψος θα σταθώ μορφής κι ανάσας,

ενός Ρεμπώ ταγμένου σε ουσίες.
Ω χρόνε δρυοκολάπτη των θυρών!
Εγώ, Αρθούρος σύμπαντα πληρών,
την μήτρα που οικούν οι απουσίες,

ωχρός θα εμβολίσω δίχως βιάση.
(Οι μέρες Πυθαγόρεια κουκιά).
Του χάροντα κι αν τρέμω η μπουκιά,
στο τέλος εϊβαλά, αυτός θα χάσει.