Τα Λόγια και οι Πράξεις

Τα λόγια μου σεμνά και μετρημένα,
θυμίζουν ανεπαίσθητες ρωγμές
μιας Τρίτης, στα μισά του Τριωδίου.
-Που πήγαν οι μαθήτριες του Ωδείου;
-Μπροστά στα εικονίσματα χλωμές.

Οι πράξεις μου της Κόλασης καντόνια,
(πυργίσκοι στην ομίχλη γοτθικοί),
σ΄ανάπηρου καρότσι καθισμένες,
με λέσια ηδονών αγκαλιασμένες,
τελούν μια λειτουργία ηβική.

Τα λόγια μου καντάρια ναφθαλίνη,
γεμίζουν της καλντέρας τα κενά.
Σκληρά που ξηγηθήκανε τα χρόνια...
Πόσο τσιμέντο δρόμος ως τη Σόνια;
Τι ξύδι κι η ρομπόλα της Κανά;

Οι πράξεις μου καιρό τετελεσμένες.
Άλλο δεν μένει τίποτα να πω.
Ξυλοπαλτό τη σάρκα μου τυλίγω.
Ποιός πίστευε πως θα ταν τόσο λίγο,
το νήμα της ζωής και ποταπό;