Ένα Μεσημέρι

Ένα μεσημέρι
στην οδό Διδότου,
έπαθα χουνέρι...
Κυριακή Ασώτου,

γύριζα ρεμάλης
ψάχνοντας για χόρτο,
μ΄όπλο υπό μάλης
μια μποτίλια πόρτο.

Έξω στη λιακάδα
μπρος σ΄έναν εσπρέσσο,
είδα την Ελλάδα
να φιλά τον Νέσσο,

και να του γυρίζει
λόγια σαν και τούτα:
-Πιάσε ρωγοβύζι,
στη μαρμίτα βούτα.

Προς τη Μασσαλίας
μέσα σε Τογιότα,
να σου κι ο Καλλίας
μ΄αναμμένα φώτα,

να με προσπερνάει:
-Άκρη Πρωταγόρα,
φίδι πριν σε φάει...
-Άιντε ρε προχώρα...

Λίγο παρακάτω,
δυο λατερνατζήδες,
καιομένη βάτο
θύμιζαν κι Ατρείδες,

στρέφοντας Τσιτσάνη
με τη μανιβέλα.
Ένας μάγκας: -Φτάνει
με τη κατσιβέλα...

Και στο Κολωνάκι
ξάπλα στη πλατεία,
σκυλογεροντάκι
μ΄Ιησού καρδία,

γαύγιζε για αγάπη
μασουλώντας φόλα:
-Αι ντουνιά ζουλάπι,
ντο ρε μι φα σολ λα.

Γύρισα την πλάτη,
τάχυνα το βήμα,
κι έσπειρα μ΄αλάτι, 
τη μισή Αθήνα.